Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Περνώντας από το παλιό μου σχολείο

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:26 π.μ. 10 σχόλια
Χθες το πρωί, γυρίζοντας από κάποιες εξωτερικές δουλειές, πέρασα μπροστά από το παλιό μου σχολείο. Ενώ το είχα προσπεράσει, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, σταμάτησα και γύρισα προς τα πίσω. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα για μερικές στιγμές και μια ξαφνική παρόρμηση με έσπρωξε να μπω μέσα. Ο φύλακας στην πόρτα, ίδιος με τότε, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σήκωσε το κεφάλι και με κοίταξε απορημένος. "Καλημέρα", μου λέει. "Καλημέρα και σε 'σένα. Όλα καλά;" του απαντάω. "Καλά", αντιγυρίζει, με το ξάφνιασμα να μην έχει χαθεί από το πρόσωπό του.


Συνέχισα να προχωράω μέχρι που βρέθηκα στον διάδρομο του ισογείου. Πλησίασα τα κάγκελα και στάθηκα για μια στιγμή να κοιτάξω το μικρό, αποπνικτικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από πολυκατοικίες και γκρίζους τοίχους. Μόνο που τώρα, υπήρχε λίγο περισσότερο χρώμα από τότε. Κάποιοι έχουν ζωγραφίσει τον τοίχο που οριοθετεί το γήπεδο του βόλεϋ -έχοντας περισσότερη φαντασία προφανώς από εμάς που τον 'λερώναμε' με χρωματιστές κιμωλίες- ενώ, γλάστρες με πράσινα φυτά και λουλούδια στολίζουν μια πλαϊνή σκάλα. Ρίχνω μια ματιά στις αίθουσες που κάποτε αποτελούσαν την αίθουσα εκδηλώσεων, αργότερα το χώρο στέγασης του Νηπιαγωγείου -ναι, είναι παράδοξο σε ένα Γυμνάσιο-Λύκειο να βρίσκεται και Νηπιαγωγείο, πράγμα που κάποια στιγμή φαίνεται να συνειδητοποίησαν- και στα δικά μου χρόνια είχαν ήδη μετατραπεί σε αίθουσες διδασκαλίας διαχωρισμένες από μια ηλίθια, ξύλινη, συρόμενη πόρτα.


Ανέβηκα στα σκαλιά που οδηγούν στους πάνω ορόφους. Έσυρα το χέρι μου στην κουπαστή της σκάλας, σε άλλα σημεία ξύλινη, σε άλλα μαρμάρινη. Κανένας δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να την επισκευάσει. Η αίσθηση στα χέρια μου τόσο γνώριμη, τόσο οικεία. Το μόνο που διέφερε, ήταν η υγρασία που έχει αρχίσει να φθείρει τους τοίχους κάνοντάς τους να μοιάζουν σαν σε αποσύνθεση. Θλιβερό θέαμα, σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος περνάει, όχι μόνο από πάνω σου αλλά, και από πράγματα που σου θυμίζουν τόσα πολλά, σου θυμίζουν ποιος ήσουν και ποιος είσαι σήμερα. Ο πρώτος όροφος στεγάζει το Γυμνάσιο. Η πρώτη μου τάξη βρίσκεται δίπλα στη σκάλα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή, οι τσάντες πεταμένες πάνω στα θρανία αλλά μαθητές πουθενά. Παράξενο, δεδομένου ότι κανείς δεν βρισκόταν στον προαύλιο χώρο άρα, δεν είχαν Γυμναστική. Περνάω μπροστά από την πιο αγαπημένη μου τάξη, εκείνη που με φιλοξένησε τα επόμενα δύο χρόνια. Ήταν η πιο μικρή και πιο άθλια σε όλο το σχολείο αλλά, έχω ζήσει τόσο όμορφες στιγμές εκεί μέσα, γνώρισα ανθρώπους που αγάπησα και πραγματικά, για μένα, είναι η καλύτερη απ' όλες.


Συνεχίζω την πορεία μου και βρίσκομαι στο επόμενο όροφο. Είναι εκείνος που φιλοξενεί τα γραφείο των διευθυντών και των καθηγητών. Παρά που ξέρω πως ίσως δεν βρω κανένα γνώριμο πρόσωπο, πλησιάζω πιο κοντά. Ξαφνικά, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην φιλόλογό  μου, εκείνη που στο Γυμνάσιο με είχε συμβουλεύσει να ασχοληθώ με τα βιβλία, με όποιον τρόπο. Χαίρομαι ειλικρινά που την βλέπω γιατί ίσως εκείνη να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε τι έπρεπε να κάνω πραγματικά στη ζωή μου. Πλησιάσαμε η μία την άλλη και αρχίσαμε να μιλάμε, οικείες κουβέντες φαντάζομαι που γίνονται ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές όταν τα χρόνια έχουν περάσει. "Με τι ασχολείσαι τώρα;", με ρωτάει και φαίνεται ειλικρινά να χαίρεται όταν της απαντάω. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι διαπίστωσε πως δεν έμεινα στάσιμη, πως κυνηγάω τα όνειρά μου και τελικά, κατέληξα να ασχολούμαι με κάτι που πραγματικά μου αρέσει, μου ταιριάζει και με εκφράζει. "Πώς κι από 'δω;", συνεχίζει. "Νοσταλγία;" Και αλήθεια αναρωτιέμαι, αυτός είναι ο λόγος; Το κουδούνι χτυπάει και αποχαιρετιόμαστε. Είναι η ώρα του διαλείμματος.

Περπατάω κατά μήκος του διαδρόμου και βλέπω μαθητές να ξεχύνονται από τις σχολικές αίθουσες προς κάθε κατεύθυνση. Μια ομάδα κοριτσιών βγαίνει από τις τουαλέτες. Χμ... ξέρω αυτό το ύφος! Το είχαμε κι εμείς στο Γυμνάσιο όταν έπρεπε να πηγαίνουμε για τσιγάρο στις τουαλέτες καθώς το "καπνιστήριο" του 3ου ορόφου ήταν αυστηρά προορισμένο για τα παιδιά του Λυκείου. Θα μου πείτε πως ίσως το τσιγάρο απαγορεύεται εντός του σχολικού κτηρίου και έχετε δίκιο αλλά, οι καθηγητές μας, ήταν αρκετά ελαστικοί, επιτρέποντάς μας να χρησιμοποιούμε ως χώρο συνάντησης και λοιπών δραστηριοτήτων τις δύο μικρές ταράτσες, αριστερά και δεξιά του τελευταίου ορόφου πριν το Γυμναστήριο, που δεν χρησιμοποιείται παρά για εκδηλώσεις Εθνικών Επετείων. Δεν κάνω τον κόπο να σταματήσω στο γραφείο των καθηγητών του Λυκείου. Ξέρω ότι δεν θα βρω κανέναν εκεί. Είτε έχουν πεθάνει, είτε έχουν βγει στη σύνταξη ή, στην καλύτερη περίπτωση, έχουν πάρει απόσπαση. Κρίμα, γιατί ορισμένους θα ήθελα να τους δω, πλην της αντιπαθητικής που μου έκανε Λατινικά και ποτέ της δε με χώνεψε, η μόνη που εντόπισα και καθόταν με το γνωστό, ξινισμένο ύφος της, στέλνοντας μηνύματα στο κινητό.


Αρχίζω να κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και προς στιγμήν αναρωτιέμαι γιατί τρέχω. Σταματώ και συνειδητοποιώ ότι δεν τρέχω. Τις κατεβαίνω χοροπηδηχτά... όπως έκανα και τότε... τόσα χρόνια πριν! Τελικά μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, ακόμα κι όταν ο χρόνος έχει περάσει και δεν γυρίζει πίσω. Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές αν θα ήθελα να ξαναγύριζα στα μαθητικά μου χρόνια κι όσο κι αν τους εκπλήσσει, η απάντηση είναι μία και πολύ ξεκάθαρη. Όχι! Όχι, δεν θα το ήθελα και αυτό όχι γιατί δεν πέρασα όμορφα, ακριβώς το αντίθετο. Απλά πιστεύω ότι το παρελθόν είναι παρελθόν, πρέπει να μένει πίσω κι εμείς να προχωράμε με τα στοιχεία και τα δεδομένα, τις εμπειρίες και τις γνώσεις που αποκομίσαμε από αυτό. Είναι σίγουρα όμορφο να επιστρέφεις πίσω αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θες να μείνεις εκεί για πάντα. Προτιμώ να το έχω στο μυαλό μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση και όχι σαν κάτι που με στοιχειώνει. Άλλωστε σκοπός μας σε αυτή τη ζωή είναι να εξελισσόμαστε και αυτή είναι τελικά και η μαγεία της ίδιας της ζωής. 

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Το πρώτο φιλί

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:24 π.μ. 284 σχόλια
Κάποτε είχα ένα blog... το διατήρησα για περίπου 2 χρόνια μέχρι που αποφάσισα να το 'κλείσω' για λόγους ανωτέρας βίας. Όχι, δεν βαρέθηκα, ούτε θεωρώ ότι είχε κάνει τον κύκλο του απλά, σε εκείνη τη φάση, δεν μπορούσα να ασχοληθώ μαζί του. Ο φίλτατος Φώτης όμως, ποτέ δεν έπαψε να μου θυμίζει πόσο ωραίο είναι να μιλάς σε α' ενικό, να εξομολογείσαι, να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου! Μου λέει ότι του είχε λείψει αυτό από 'μένα... και τον ευχαριστώ! Γι' αυτό και θέλω ένα από τα πρώτα, προσωπικά posts μου, να έχει να κάνει με ένα θέμα που συζητήσαμε στο παρελθόν στο δικό του blog. Το πρώτο φιλί!
Ειλικρινά τώρα... ποιος δεν θυμάται το πρώτο του φιλί, είτε αυτό ήταν παραδεισένιο, είτε αηδιαστικό -με την δεύτερη πιθανότητα να υπερισχύει, νομίζω, απ' όσα ακούω τουλάχιστον- και μάλιστα, με κάποια όμορφη νοσταλγία; Ακόμα και να ισχυριστεί κάποιος το αντίθετο, μάλλον δεν θα τον πιστέψω! Σε προσωπικό επίπεδο, μπορώ να πω ότι η εμπειρία ήταν... συγκλονιστική!

Με τον Κώστα τα είχαμε 'φτιάξει' -πραγματικά, δεν κατάλαβα ποτέ την χρησιμότητα αυτού του ρήματος προκειμένου να περιγράψουμε την συγκεκριμένη κατάσταση- στην 1η Γυμνασίου, στις αρχές της χρονιάς. Ήταν κάτι περαστικό κι εφήμερο, όπως κάθε… 'σχέση' στις ηλικίες αυτές. Ποιος μπορεί να μιλήσει για σταθερότητα στα 12; Εδώ καλά-καλά, δεν μπορούμε να το κάνουμε στην ενήλικη ζωή μας. Τελοσπάντων! Ο τροχός γύρισε, τα χρόνια πέρασαν και τα έφερε έτσι ώστε να ανακαλύψουμε ότι είχαμε ανοιχτούς λογαριασμούς.

Ήμασταν στην 3η Γυμνασίου όταν τα ξαναβρήκαμε και αυτή τη φορά φαινόταν πως το πράγμα είναι λιγότερο σαχλό και παιδιάστικο. Κάτι στον τρόπο που αγγίζαμε ο ένας τον άλλο ή στο πως κοιταζόμασταν, φανέρωνε ότι ήταν κάτι περισσότερο από ένα χαζολόγημα. Ωστόσο, όσο κι αν προσπαθούσε ο Κώστα να με... 'προσεγγίσει' με μάταιες -και 'ξόφαλτσες' θα έλεγα- προσπάθειες, υπήρχε κάτι αδιευκρίνιστο που δεν με άφηνε να χαλαρώσω και να νιώσω άνετα ώστε να προβώ στο 'ατόπημα'. Ίσως το γεγονός ότι καμία στενή μου φίλη δεν είχε φιληθεί να μην βοηθούσε στο να πάρω εγώ την απόφαση να κάνω την αρχή -άσχετα αν μετέπειτα στην ζωή μου έκανα την αρχή σχεδόν στα πάντα-!

Δεν είχε μπει ακόμα το καλοκαίρι αλλά ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός για την εποχή και έτσι μας πήγαν εκδρομή στην Βαρυμπόμπη. Η εκδρομή αυτή κατέληξε στο σύνολό της να είναι μια αποτυχία αλλά για μένα, έμελλε να είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ και θα την κρατάω ζωντανή μέσα μου με κάθε λεπτομέρεια. 


Με το που φτάσαμε σχεδόν, τα αγόρια πήραν το δρόμο για το γήπεδο του ποδοσφαίρου και τα κορίτσια, εκείνον της καφετέριας καθώς, δεν είχαμε διάθεση να λιαστούμε σαν τις σταφίδες όλη μέρα. Όχι, δεν είχε να κάνει με το να μην 'σπάσει' το δέρμα μας. Δεν τα σκεφτόμασταν αυτά... όχι τότε τουλάχιστον!

Όταν η ώρα πέρασε, αποφασίσαμε να πάμε να βρούμε τα αγόρια και να δούμε αν είχαν τελειώσει, να πηγαίναμε στα δάση τριγύρω για εξερεύνηση -όχι, δεν χρησιμοποιώ συγκαλυμμένο όρο για το μπαλαμούτι-. Φτάσαμε έξω από το γήπεδο και πλησίασα το συρματόπλεγμα που χώριζε το γήπεδο από την αλάνα έξω από αυτό. Πέρασα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα μικρά κενά και αναζήτησα τον Κώστα με το βλέμμα μου. Και τότε τον είδα, φορώντας μια φαρδιά αθλητική βερμούδα και ένα λευκό φανελάκι που από τον ιδρώτα είχε γίνει ένα με το σώμα του. Μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό, όχι επειδή ήταν κανένα μοντέλο ή κάτι τέτοιο, το αντίθετο θα έλεγα. Είχε ένα όμορφο πρόσωπο και ανοιχτόχρωμα χαρακτηριστικά αλλά το σώμα, χαρακτηριζόταν από την 'ατσουμπαλίαση' της ηλικίας, όπου κάποια παραπάνω κιλά -ορατά αλλά όχι υπερβολικά- δεν έχουν αποφασίσει ακόμα που πρέπει να μείνουν.

Έδειχνε τόσο... όμορφος εκείνη τη στιγμή, με το χαμόγελο στο πρόσωπό του και τον ήλιο να λαμπυρίζει στα μαλλιά του, συνοδευόμενος από αυτή την παιδική και συνάμα, κατά παράδοξο τρόπο, 'ώριμη' εμφάνιση που χαρακτηρίζει τα αγόρια στο δεύτερο πέρασμα της εφηβείας, με τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού που κόντευε να φτάσει στο τέλος του και που εκείνος, μόλις είχε φέρει τη νίκη πιο κοντά στη δικιά του ομάδα. Και όταν γύρισε και με κοίταξε με το χαμόγελο εκείνο να γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και να ξέρω ότι είναι μόνο για μένα, ήταν σαν να μην έβλεπα και να μην άκουγα τίποτα γύρω μου. Το μόνο που έβλεπα ήταν εκείνος, να μου χαμογελάει και ξαφνικά να γυρίζει προς το μέρος μου, να τρέχει και με ένα σάλτο να βρίσκεται από την άλλη μεριά του φράχτη, ακριβώς μπροστά μου.


Ίσα που πρόλαβα να κάνω ένα βήμα και να ανασηκώσω, σαν από ένστικτο, το πρόσωπό μου πριν εκείνος το πάρει ανάμεσα στα χέρια του και με τραβήξει κοντά του, πριν τα χείλη του ακουμπήσουν με μια λαχτάρα πρωτόγνωρη τα δικά μου και η γλώσσα του, ζεστή και υγρή αναζητήσει τη δικιά μου. Και τότε ήταν που κατάλαβα ότι ναι, ήταν σωστό! Δεν δίστασα λεπτό και ανταποκρίθηκα αμέσως, χωρίς να σκεφτώ ότι φίλοι, συμμαθητές και καθηγητές ήταν μόλις μερικά μέτρα μακριά κοιτάζοντας, με γουρλωμένα μάτια οι περισσότεροι όπως διαπίστωσα λίγο αργότερα. Ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος, δεν άκουγα ούτε το θρόισμα των φύλλων, ούτε το τιτίβισμα των πουλιών, ούτε το γιουχάισμα των στενών μας φίλων, συνοδεία συγκαταβατικών γέλιων.

Διαπίστωσα ότι όλοι αυτοί οι ήχοι ήταν εκεί μόνο όταν τραβήχτηκε για να με κοιτάξει, με το χαμόγελο πάντα στο πρόσωπό του ψιθυρίζοντάς μου: 
- Αυτό έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα.
- Ίσως, ψέλλισα εγώ, αλλά όπως και να ‘χει χαίρομαι που το έκανες. 
- Κι εγώ χαίρομαι που είσαι εσύ, απάντησε και με φίλησε για μια ακόμη φορά στα πεταχτά πρωτού επιστρέψει στο γήπεδο για τα επόμενα πέντε λεπτά όπου και τελείωσε το παιχνίδι.

Και μέσα σε αυτό το τόσο μικρό διάστημα, εγώ ονειροπολούσα, μέχρι που αποτραβηχτήκαμε απ’ όλους, κάτσαμε αγκαλιά σε μια πράσινη πλαγιά όπου ένα μικρό ρυάκι περνούσε από κάτω και οι φωνές των υπολοίπων έμοιαζαν ένας μακρινός απόηχος, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά εκείνο το φιλί που ήταν σαν να έστειλε για πρώτη φορά στο κορμί μου ηλεκτρικά κύματα. Ναι, αν με ρωτούσαν, αυτό θα ήθελα να ήταν το πρώτο μου φιλί, ακόμα και σήμερα, γιατί ποτέ άλλοτε δεν θα ένιωθα ξανά τόσο αθώα, τόσο ανέμελα, μη ενοχικά και όμορφα όπως τότε. 

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Το πρώτο μου βιβλίο, στο δρόμο για την έκδοση

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:33 π.μ. 24 σχόλια
Χθες μίλησα για νέα αρχή, για νέο ξεκίνημα, για νέα σελίδα...


Μέχρι πριν 4 χρόνια περίπου, η ενασχόλησή μου με την συγγραφή έχει να κάνει αποκλειστικά με τον σχολιασμό ταινιών, βιβλίων κτλ. Όλο αυτό, ήταν κάτι ερασιτεχνικό, κάτι που με ευχαριστούσε και ξεκίνησε με σκοπό, να εκφραστώ, πολύ περισσότερο όταν η γνώμη κάποιων... 'κριτικών', με έκανε να αγανακτώ και τελικά, να βγαίνω από τα ρούχα μου.
Αυτό που με χαροποιεί είναι πως βλέπω ότι με το πέρασμα των χρόνων, εξελίχθηκα, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως δημιουργός. Το blog μου, χωρίς να αλλάξει ταυτότητα, άλλαξε σχήμα, χρώμα, αισθητική, τα κείμενά μου έγιναν πιο πλούσια, πιο ολοκληρωμένα, πιο σίγουρα και κυρίως, πιο ειλικρινή και άμεσα.

Όμως δεν έμεινα εκεί... κάποια στιγμή, ήρθε η ώρα εκείνη που ένιωσα την ανάγκη να κάνω κάτι παραπάνω, να εκφράσω προσωπικές σκέψεις και συναισθήματα, να πλάσσω μια δικιά μου ιστορία και να την μοιραστώ, να μετατρέψω τις εικόνες που είχα μέσα στο μυαλό μου σε λέξεις και αυτές με τις σειρά τους, να τις αποτυπώσω στο χαρτί, να τις βάλω σε τάξη και να πω αυτό που τόσο απελπισμένα ήθελα.
Και το έκανα... με την ψυχολογική και ηθική στήριξη ορισμένων φίλων που με έσπρωξαν στο να ολοκληρώσω την προσπάθεια. Άλλες φορές απλά κουραζόμουν, άλλες πάλι δεν ήμουν σίγουρη αν αυτό που έκανα άξιζε τον κόπο και ειλικρινά, στιγμές-στιγμές, ήθελα να τα αφήσω όλα στην τύχη τους. Δεν έλειψαν φυσικά και τα... 'βίαια' ένστικτα που ήθελαν το χειρόγραφο να γίνεται προσάναμμα για το τζάκι αλλά ας όψονται η ψυχραιμία και η λογική που επικράτησαν.


Τελικά, η επιθυμία αυτή, οι λέξεις που αφηγούνται μια ιστορία, βρήκαν το δρόμο τους προς έκδοση. "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" ο τίτλος του 1ου μου βιβλίου, που βρίσκεται ήδη στα σκαριά και αναμένεται να κυκλοφορήσει πολύ σύντομα από τις εκδόσεις Μάτι.
Και αν οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ πέραν από τις φίλες που με στήριξαν και πίστεψαν πως η ιστορία μου μπορεί να εκδοθεί και να αγγίξει τους αναγνώστες, είναι στον εκδότη μου, Σάββα Προβατίδη, που μου προσφέρει αυτήν την τόσο μεγάλη ευκαιρία και κυρίως, που ανέχεται την ακατάπαυστη φλυαρία μου και ενίοτε, την γκρίνια μου.

Stay tuned και όσο περνάει ο καιρός, θα ενημερώνεστε για όλο και περισσότερα σχετικά με το θέμα. Σας ευχαριστώ που είστε μαζί μου και ας μας έχει ο θεός καλά, θα προσπαθήσουμε για μεγάλα πράγματα.

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Μια νέα αρχή...

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:23 μ.μ. 24 σχόλια

Λένε κάθε αρχή και δύσκολη...

Οι φίλοι μου πάλι, αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι η παροιμία αυτή, δεν ισχύει για μένα...

Δεν ξέρω... ίσως να είναι αλήθεια... ίσως πάλι όχι...

Όπως και να ΄χει, είμαι σίγουρα ανοιχτή σε νέες προτάσεις, νέες ιδέες, νέες προοπτικές. Το χειρότερο σφάλμα που μπορεί να υποπέσει ένας άνθρωπος, είναι να παραμείνει δέσμιος της ασφάλειας που ίσως, λανθασμένα, θεωρεί ότι έχει. Η ασφάλεια δεν είναι το παν! Το παν είναι οι εμπειρίες, το ζεις τη ζωή σου στο έπακρο, να τολμάς να πάρεις ρίσκα, είτε σου βγουν σε καλό, είτε όχι.

Η περίοδος που διανύω, είναι πολύ σημαντική για μένα! Ξαφνικά ανοίχτηκαν μπροστά μου νέοι δρόμοι και ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο πρόθυμη να τους ακολουθήσω! Όχι γιατί είμαι γενναία αλλά, γιατί θέλω να βιώσω κάθε λεπτό της διαδρομής και τελικά, να ανακαλύψω που σκοπεύει αυτή να με οδηγήσει, ποια θα είναι η τερματική γραμμή που... ποιος ξέρει... ίσως να βγάλει τελικά σε μια ακόμα, νέα αφετηρία.

Μετά από δύο, ομολογουμένως δύσκολα χρόνια, ήρθε η στιγμή... η δικιά μου στιγμή... Εκείνη που με καλεί να την ακολουθήσω και να την αρπάξω, να μην την αφήσω να χαθεί και να την ζήσω όσο πάει! 
Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα και αυτό, είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε το νέο αυτό blog. Για να μοιράζομαι μαζί σας το όνειρό μου και την πορεία του αλλά, και τις βαθύτερες σκέψεις μου, μικρές και μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς μου.

Θα χαρώ να σας έχω συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι...
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal