Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Φωτογράφιση για το Culturenow

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:53 μ.μ. 17 σχόλια
Την περασμένη εβδομάδα, είχα ραντεβού για μια φωτογράφιση, για λογαριασμό του περιοδικού Culturenow που θα μου κάνει την τιμή να με φιλοξενήσει στις σελίδες του επόμενου τεύχους του που αναμένεται να κυκλοφορήσει στα τέλη του Δεκέμβρη, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. 
Ξύπνησα λοιπόν το πρωί και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, διαπίστωσα ότι έβρεχε καταρρακτωδώς. Αγανάκτησα! Πώς θα κάνουμε την φωτογράφιση με τέτοιον παλιόκαιρο, σκεφτόμουνα; Γιατί, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, το ραντεβού μου, ήταν σε υπαίθριο χώρο και όχι σε κάποιο studio.
Όσο η ώρα περνούσα, έλεγα στον εαυτό μου ότι κάποιος θα με πάρει τηλέφωνο, προκειμένου να το αναβάλουμε για κάποια άλλη μέρα. Αμ δε! Το τηλέφωνο δεν χτύπησε, η ώρα πέρασε και ευτυχώς η μπόρα, είχε μετατραπεί σε εκείνη την εκνευριστική ψιχάλα που κάνει τα μαλλιά μου ακόμα πιο παλαβά απ' όσο είναι συνήθως.
Δέκα λεπτά πριν το ραντεβού, κοίταξα για μια τελευταία φορά το κινητό μου, συνειδητοποίησα ότι το πρόγραμμα δεν είχε αλλάξει, πήρα το παλτό, την τσάντα και την ομπρέλα μου και ξεκίνησα για την Φωκίωνος.
Φτάνοντας, έψαχνα τριγύρω με το βλέμμα μου, μήπως κι εντοπίσω τον φωτογράφο. Πως θα το έκανα αυτό αφού δεν ήξερα ποιος ήταν ή τι θα φορούσε, είναι μια άλλη ιστορία. Ευτυχώς, εκείνος είχε μεγαλύτερη φαντασία από μένα, ή απλά σκέφτηκε ότι καμιά άλλη τρελή δεν θα στεκόταν με αυτό τον καιρό στο σημείο όπου είχε ραντεβού μαζί μου.
Ο Βιργίλιος Τσιούλης, δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός επαγγελματίας αλλά, κι ένας πολύ χαρούμενος κι ευχάριστος άνθρωπος. Ας μην κοροϊδευόμαστε... στις περισσότερες φωτογραφίες βγαίνω τέρας και χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον όταν δεν είσαι συνηθισμένος να 'στήνεσαι' προκειμένου να φωτογραφηθείς για κάποιον πολύ συγκεκριμένο σκοπό.
Ο Βιργίλιος λοιπόν, με κατεύθυνε με έναν τρόπο που όχι μόνο με έκανε να χαλαρώσω αλλά τελικά, να το απολαύσω και να το διασκεδάσω. Και αν το καλοσκεφτείς, εκεί βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων. Να τα κάνεις και να τα βιώνεις με τέτοιον τρόπο που ακόμα κι αν είναι έξω από εσένα, να τα ευχαριστιέσαι στο τέλος.
Για μια ακόμη φορά, θέλω να ευχαριστήσω τον Βιργίλιο γι' αυτό το όμορφο και διασκεδαστικό πρωινό, για το νερό που αναγκάστηκε να υποστεί ενόσω δούλευε, που με έκανε να αισθάνομαι χαλαρή και όμορφη και που τράβηξε τόσο ωραίες και ρομαντικές φωτογραφίες, υπό τις νότες τις φθινοπωρινής βροχής της Κυψέλης.






Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Το εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:01 μ.μ. 14 σχόλια
Μπορεί να άργησα λίγο αλλά τελικά, είμαι στην ευχάριστη θέση να μοιραστώ μαζί σας το εξώφυλλο του πρώτου μου βιβλίου το οποίο και είναι, πολύ καλύτερο απ' όσο θα τολμούσα να ονειρευτώ. Η Θάλεια Κεφαλίδου, δημιούργησε ένα εξώφυλλο όχι μόνο ταιριαστό με το βιβλίο μου αλλά, που περικλείει όλη την ουσία του και να όνειρά μου και την ευχαριστώ που τα 'έντυσε' τόσο όμορφα. Ελπίζω να σας αρέσει και μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες πληροφορίες τις επόμενες μέρες...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Όταν μια κουβέντα μπορεί ν' αντικαταστήσει τη θλίψη με ένα χαμόγελο

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:48 π.μ. 8 σχόλια
Πριν μερικές μέρες, έγινε κάτι που με στεναχώρησε. Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τι ήταν αυτό αλλά, το πως με έκανε να νιώσω. Όταν παλεύεις για κάτι που επιθυμούσες τόσο καιρό, όταν βλέπεις ένα από τα μεγαλύτερά σου όνειρα να παίρνει σάρκα και οστά, περιμένεις την αμέριστη στήριξη ορισμένων ανθρώπων από το στενό σου περιβάλλον. Όταν αυτή δεν έρχεται, αν μη τι άλλο, στεναχωριέσαι και απογοητεύεσαι... αναρωτιέσαι αν εκείνοι δεν καταλαβαίνουν ή αν εσύ, κάνεις κάτι λάθος και δεν τους δίνεις να καταλάβουν, πόσο πολύ σημαντικό είναι για 'σένα.

Την Ειρήνη τη γνώρισα μέσα από το διαδίκτυο. Ήταν αρχικά αναγνώστρια του blog μου και πλέον, έχει γίνει μια πολύ καλή και σπουδαία φίλη. Και παρά το γεγονός ότι μας χωρίζει μεγάλη απόσταση, την αισθάνομαι πολύ πιο κοντά μου απ' όσο ίσως μπορώ να της δώσω να καταλάβει. Μιλώντας μαζί της, ηρέμησα! Άκουσε τα παράπονά μου με υπομονή και κατανόησε στο μέγιστο την πηγή της θλίψης μου, την οποία βρήκε απόλυτα δικαιολογημένη. Όταν πλέον είχαμε κλείσει το τηλέφωνο, αισθανόμουν πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη και το χαμόγελο, σιγά-σιγά, επέστρεφε στα χείλη μου.


Λίγες ώρες μετά, άνοιξα το mail μου για να ελέγξω τα μηνύματά μου. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, ξεχώρισα ένα μήνυμα σταλμένο από την Ειρήνη. Το άνοιξα και καθώς το διάβαζα, δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, όχι γιατί κάτι με στεναχώρησε αλλά γιατί, βρέθηκα αντιμέτωπη με λόγια που δεν περίμενα και όμως, είχα τόσο μεγάλη ανάγκη ν' ακούσω. Σας μεταφέρω το μήνυμά της:

- Θα κρατηθώ από τα λογία της Βίβιαν... "ενός εκπτώτου αγγέλου, του οποίου το περιβάλλον παλεύει θα έλεγε κανείς να του κόψει τα φτερά προκειμένου να το κρατήσει στη γη"... Μην επιτρέψεις σε κανέναν να σου κόβει τα φτερά... και μην αφήνεις κανέναν να σε κρατάει πολύ καιρό στη γη... γιατί στο τέλος θα ξεχάσεις να πετάς! Τα όνειρα χρειάζονται φτερά και η υλοποίηση τους ατσαλένιο πείσμα και αποφασιστικότητα! Κι εσύ, δόξα το Θεό, τα έχεις και τα δυο! Γι' αυτό μην τα χάσεις ποτέ! Να είσαι περήφανη γι' αυτό που κατάφερες, εγώ είμαι πολύ περήφανη για σένα και ειλικρινά σε θαυμάζω! Γι' αυτό σταματά να στεναχωριέσαι, γιατί αυτό το ταξίδι είναι δικό σου και φρόντισε να το απολαύσεις μέχρι το τέλος! Φόρεσε λοιπόν το καλύτερο χαμόγελό σου και ζήσε το γιατί το κέρδισες! Μια από τις αμέτρητες fans που θα ακολουθήσουν!


Ειρηνάκι... τα λόγια σου αυτά, να ξέρεις ότι ήταν πολύ σημαντικά για 'μένα. Κι ενώ είμαι σίγουρη ότι όταν θα διαβάσεις αυτό το post θα κοκκινίσεις μέχρι τ' αυτιά και θα σε πιάσουν οι ντροπαλοσύνες σου, λυπάμαι αλλά, δεν μπορούσα να μην το μοιραστώ... δεν μπορούσα να μην πω στον κόσμο πόσο υπέροχος άνθρωπος είσαι, πόσο δοτική και στοργική, με κατανόηση και αγάπη, πόσο καλή φίλη μπορείς να σταθείς. Και μπορεί να μην πιστεύεις ότι τα πας καλά στα λόγια όμως, για πολλοστή φορά, θα πρέπει να σου πω ότι, δεν συμφωνώ. Κρύβεις μια αλήθεια και μια ευαισθησία στον τρόπο που εκφράζεσαι, κάτι που σπανίζει... και αυτό είναι σπουδαίο και μην αφήσεις κανέναν να σε πείσει για το αντίθετο. 

Από μια φίλη που, η απόσταση μπορεί να την κρατάει μακριά σου και όμως, είναι πιο κοντά απ' όσο φαντάζεσαι καθώς, σε έχει συνέχεια στην καρδιά και το μυαλό της. Σ' αγαπώ πολύ... και σ' ευχαριστώ... για όλα!

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Μερικές σκέψεις περί φιλίας

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:15 μ.μ. 9 σχόλια
Όταν ανακοίνωσα ότι παντρεύομαι, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μου είπαν την ιστορική φράση:

"Ααα... τώρα τα πράγματα θα αλλάξουν! Θα είσαι η μόνη παντρεμένη στην παρέα σου και αυτό, θα κάνει τους φίλους σου να χαθούν σταδιακά από την ζωή σου γιατί, θα αισθάνονται ότι πλέον βρίσκεσαι σε μια άλλη φάση".

Χμ... ναι! Ok... Πραγματικά, δεν ξέρω τι πρέπει να πω όσον αφορά την συγκεκριμένη άποψη. Ίσως την έχουν άνθρωποι που:
α. Είτε δεν είχαν αρκετά ισχυρούς δεσμούς με τους φίλους κι έτσι, είχε ως αποτέλεσμα να εξαφανιστούν από τη ζωή τους.
β. Είτε οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να διαχειριστούν σωστά τη ζωή και τους χρόνους τους, χωρίς να απομονώσουν οι ίδιοι τους φίλους, ρίχνοντάς τους εν συνεχεία το φταίξιμο.



Όσον αφορά εμένα, δεν θα έλεγα ότι άλλαξε κάτι σε σχέση με τους φίλους μου. Όσοι ήταν φίλοι και βρίσκονταν κοντά μου, στα καλά και στα άσχημα, πριν να παντρευτώ, συνέχισαν να είναι και αφού μπήκε το στεφάνι στην ζωή μου... ακόμα κι όταν ήρθε ένα μωρό να αλλάξει τα πάντα και να πάρει την πρώτη θέση στην καρδιά και το μυαλό μου! Και αν τους αγαπούσα μια φορά, τώρα τους αγαπώ ακόμα περισσότερο και αυτό γιατί, δεν με απομάκρυναν, δεν μου έκλεισαν την πόρτα, δεν ζήλεψαν στις χαρές μου αλλά αντίθετα, συνέχισαν να είναι εκεί και να μου εκφράζουν τα ίδια συναισθήματα όπως τότε που ήμασταν παιδιά και μάλιστα, πολύ πιο δυνατά κι έντονα.

Από την άλλη, δεν άλλαξε και η δικιά μου συμπεριφορά και στάση απέναντί τους, πράγμα που θεωρώ ότι εκτίμησαν. Σίγουρα η οικογένειά μου είναι πάνω απ' όλους και απ' όλα -αυτό μπορεί να το αντιληφθεί και να το κατανοήσει όποιος έχει έστω και λίγο μυαλό- ωστόσο, οι φίλοι μου εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά σημαντικοί για 'μένα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο σήμερα. Σε έναν βαθμό, έχουν καθορίσει αυτό που είμαι σήμερα, την άποψή μου γύρω από την φιλία και την πίστη μου στη δύναμη αυτής. Γιατί τι είναι ο άνθρωπος χωρίς φίλους; Ένα τίποτα, ένα άδειο κέλυφος που ποτέ δεν θα μπορέσει να βιώσει τις χαρές και τις λύπες στο έπακρο γιατί, δεν θα έχει με κανέναν να τις μοιραστεί, δεν θα έχει κανέναν να κλάψει στον ώμο του ή να διαλαλήσει την χαρά του.


Για αυτό λοιπόν, είμαι ευγνώμων για όλους αυτούς τους ανθρώπους που με συντροφεύουν από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Είμαι ευγνώμων που ο θεός έστειλε στο δρόμο μου τόσο καλούς και δοτικούς ανθρώπους. Είμαι ευγνώμων που μπορώ να δηλώνω περήφανη για το ότι αποτελούν μέρος της ζωής μου κι εγώ της δικής τους. Αν αυτό δεν είναι ευλογία, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να είναι. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι... το γνωρίζουν πολύ καλά... Το μόνο που θέλω να πω είναι, για μια ακόμα φορά, πως σας ευχαριστώ που είστε εδώ, που είστε αυτό που είστε χωρίς να φοράτε ψεύτικα, χαρούμενα προσωπεία και πως, πάνω απ' όλα, σας αγαπώ!

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Η περίληψη του πρώτου μου βιβλίου

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 2:13 μ.μ. 18 σχόλια

Το να διαβάζεις βιβλία ή και το να παρακολουθείς την διαδικασία της έκδοσής του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι πολύ διαφορετικό από το βιώνεις την διαδικασία έκδοσης του δικού σου έργου, του δικού σου παιδιού, που το δημιούργησες και το έπλασες με τόση αγάπη. Κι επειδή είμαι πολύ χαρούμενη που τα πράγματα εξελίσσονται πολύ καλύτερα απ' όσο περίμενα κι απ' όσο θα τολμούσα ποτέ να φανταστώ, θέλω να μοιραστώ μαζί σας την επίσημη περίληψη του βιβλίου μου.

Περίληψη:
Η Αγγελική είναι ένα χαρισματικό κορίτσι, ένα ταλαντούχο πλάσμα, το οποίο, δυστυχώς, ζει σε ένα περιβάλλον που δεν τη βοηθάει να αναδείξει τα ταλέντα της. Κι ενώ είναι απόλυτα πεπεισμένη πως έχει βρει τον άντρα των ονείρων της στο πρόσωπο του Μιχάλη, μετά από δύο χρόνια σχέσης και ύστερα από κάμποσα όνειρα για ένα κοινό μέλλον μαζί του, ξαφνικά στη ζωή της μπαίνει ο Άγγελος, και τότε όλα αλλάζουν.

Συνειδητοποιεί πως η ζωή που έχει δεν είναι αυτή που θα ήθελε και πως ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο. Όμως, η γνώμη του κόσμου την επηρρεάζει, οδηγώντας την σε μια σειρά από λάθος συμπεράσματα και αποφάσεις.

Εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια της την ανασφάλεια, παγιδευμένη μέσα στον κόσμο που οι άλλοι έχουν πλάσει για εκείνην, η Αγγελική αποφασίζει να ζήσει χωρίς τον Άγγελο και να χαράξει την πορεία της. Εκείνος, ωστόσο, όλο κι επιστρέφει, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να μείνει μακριά του για καιρό, κι έτσι τα λάθη να συνεχίζονται και να επαναλαμβάνονται. Ο κύκλος δεν ξανανοίγει, γιατί στην πραγματικότητα δεν κλείνει ποτέ, ενώ οι δυο τους κινούνται συνεχώς μέσα σε αυτόν.

Δυο άγγελοι ξεπεσμένοι, εξαιτίας ενός ασίγαστου πάθους από το οποίο προσπαθούν απεγνωσμένα να λυτρωθούν...

Πόσα μπορεί ν' αντέξει ο έρωτας όταν του έχεις κόψει τα φτερά;

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

To be a bitch or not to be?

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:16 μ.μ. 16 σχόλια
Από τα εφηβικά μου κι όλας χρόνια, αν ρωτούσατε τους οικείους μου, θα σας έλεγαν ότι είμαι ρεαλίστρια μέχρι αηδίας. Οι μισοί από αυτούς το θεωρούν τεράστιο προτέρημα, οι άλλοι μισοί πάλι, τεράστιο μειονέκτημα. Προσωπικά πιστεύω ότι η αντίληψη του καθενός πάνω στο θέμα, έχει να κάνει με το προσωπικό του attitude. 

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έβλεπαν "S1ngles" στο Mega, αλλά εγώ ήμουν -κι εξακολουθώ αν είμαι- μεγάλη fan. Και μην ρωτήσετε ποιο είναι το alter ego μου από την εν λόγω σειρά... φυσικά και είναι η Ράνια και όχι μόνο γιατί έχουμε το ίδιο παλαβό μαλλί αλλά γιατί, επί της ουσίας, έχουμε πολλές κοινές αντιλήψεις γύρω από την ζωή, την φιλία, τον έρωτα. Και μπορεί η Ράνια να ήταν ουσιαστικά η 'κακιά' και η 'μυστήρια' της παρέας ωστόσο, ήταν κατά βάθος, η πιο ισορροπημένη και συγκροτημένη απ' όλους.


Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατά βάση με θεωρούν "σκύλα", χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι το θεωρούν κακό. Αλλά τελικά, τι σημαίνει να είσαι "σκύλα;" Αυτό είναι ένα ερώτημα που σηκώνει πολλή μεγάλη συζήτηση προκειμένου να καταλήξει κανείς σε όσο το δυνατόν, πιο ασφαλή συμπεράσματα. Προσωπικά, έχω υιοθετήσει αυτό τον τίτλο πολλάκις και δεν με ενοχλεί καθώς, όταν μπαίνω στη διαδικασία να το αναλύσω, βλέπω ότι ο λόγος που το κάνω, είναι στην πλειοψηφία, σοβαρός και δικαιολογημένος.

Αν λοιπόν θεωρούμαι "σκύλα" επειδή:
- Θα προσπαθήσω να αποτρέψω μια φίλη μου να ξαναμπλέξει με παντρεμένο, όταν μάλιστα το έχει δοκιμάσει στο παρελθόν με αρνητικά αποτελέσματα και δεν έχει βάλει ακόμα μυαλό.
- Θα πω ξεκάθαρα την άποψή μου σε κάποιον φίλο ή φίλη, σχετικά με τον/την σύντροφό του, τον/την οποίο/α θεωρώ "λίγο/η" μπροστά σε αυτό που του/της αξίζει -άσχετα από το αν απλά θα τον ανέχομαι επειδή αγαπώ τον/την φίλο/η μου και θα είμαι διακριτική σε ανγκαστικές κοινές συναντήσεις.
- Δεν θα χαϊδέψω κανενός τ' αυτιά απλά και μόνο για να γίνω συμπαθής ή να κερδίσω την εκτίμηση κάποιου, που μπορεί στο κάτω-κάτω να μην μ' ενδιαφέρει καθόλου να την αποκτήσω.
- Θα υπερασπιστώ αυτά και αυτούς που αγαπάω όταν αισθάνομαι ότι ο άλλος τους αδικεί ή δεν σέβεται την όποια διαφορετικότητά τους, απλά και μόνο γιατί μπορεί για αδιευκρίνιστους λόγους να είναι προκατειλημμένος απέναντί τους. 
- Θα θυμώσω με κάποιον επειδή δεν είναι ειλικρινής απέναντί μου, προσπαθεί να μου δικαιολογηθεί με ηλίθιους τρόπους για κάτι που έσφαλε, δεν μπορεί να είναι οργανωτικός με αποτέλεσμα να με "στήνει" ή να με "κρεμάει" και γενικά, είναι ασυνεπής και ανεύθυνος.
- Όταν κάποιος βρίσκεται έξω από έναν χορό που εγώ ήδη χορεύω και προσπαθεί να μου το παίξει έξυπνος κάνοντάς μου μαθήματα ζωής και φυσικά εγώ, θα τον προσγειώσω στην σκληρή πραγματικότητα.
- Δεν αντέχω τους ηλίθιους, γιατί κακά τα ψέματα, η βλακεία είναι η μεγαλύτερη πληγή της ανθρωπότητας.
- Θα πω αυτό που σκέφτομαι χωρίς περικοπές και ωραιοποιήσεις...


Τότε ναι! Είμαι "σκύλα" και το χαίρομαι και αυτό γιατί, δεν κοροϊδεύω και δεν ξεγελάω κανέναν. Είμαι ο εαυτός μου και είμαι ειλικρινής. Αν λοιπόν για όλα αυτά αξίζω να έχω αυτή την ταμπέλα τότε, θα την περιφέρω με περηφάνια γιατί θα εξακολουθήσω να είμαι ο εαυτός μου, να εκφράζομαι ελεύθερα, να αγαπώ παθιασμένα και να υπερασπίζομαι με κάθε κόστος τα ιδανικά, τα πιστεύω και τα συναισθήματά μου. Αλλά το πιο σημαντικό... όσοι με ξέρουν και καταλαβαίνουν όλα αυτά που είμαι, θα είναι πάντα εκεί, φορώντας την ταμπέλα αυτή ή μη!
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal