Φωτογράφιση για το Culturenow

Την περασμένη εβδομάδα, είχα ραντεβού για μια φωτογράφιση, για λογαριασμό του περιοδικού Culturenow που θα μου κάνει την τιμή να με φιλοξενήσει στις σελίδες του επόμενου τεύχους του που αναμένεται να κυκλοφορήσει στα τέλη του Δεκέμβρη, λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων. 

Ξύπνησα λοιπόν το πρωί και κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, διαπίστωσα ότι έβρεχε καταρρακτωδώς. Αγανάκτησα! Πώς θα κάνουμε την φωτογράφιση με τέτοιον παλιόκαιρο, σκεφτόμουνα; Γιατί, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, το ραντεβού μου, ήταν σε υπαίθριο χώρο και όχι σε κάποιο studio.

Όσο η ώρα περνούσα, έλεγα στον εαυτό μου ότι κάποιος θα με πάρει τηλέφωνο, προκειμένου να το αναβάλουμε για κάποια άλλη μέρα. Αμ δε! Το τηλέφωνο δεν χτύπησε, η ώρα πέρασε και ευτυχώς η μπόρα, είχε μετατραπεί σε εκείνη την εκνευριστική ψιχάλα που κάνει τα μαλλιά μου ακόμα πιο παλαβά απ' όσο είναι συνήθως.

Δέκα λεπτά πριν το ραντεβού, κοίταξα για μια τελευταία φορά το κινητό μου, συνειδητοποίησα ότι το πρόγραμμα δεν είχε αλλάξει, πήρα το παλτό, την τσάντα και την ομπρέλα μου και ξεκίνησα για την Φωκίωνος.

Φτάνοντας, έψαχνα τριγύρω με το βλέμμα μου, μήπως κι εντοπίσω τον φωτογράφο. Πως θα το έκανα αυτό αφού δεν ήξερα ποιος ήταν ή τι θα φορούσε, είναι μια άλλη ιστορία. Ευτυχώς, εκείνος είχε μεγαλύτερη φαντασία από μένα, ή απλά σκέφτηκε ότι καμιά άλλη τρελή δεν θα στεκόταν με αυτό τον καιρό στο σημείο όπου είχε ραντεβού μαζί μου.

Ο Βιργίλιος Τσιούλης, δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός επαγγελματίας αλλά, κι ένας πολύ χαρούμενος κι ευχάριστος άνθρωπος. Ας μην κοροϊδευόμαστε... στις περισσότερες φωτογραφίες βγαίνω τέρας και χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Πόσο μάλλον όταν δεν είσαι συνηθισμένος να 'στήνεσαι' προκειμένου να φωτογραφηθείς για κάποιον πολύ συγκεκριμένο σκοπό.

Ο Βιργίλιος λοιπόν, με κατεύθυνε με έναν τρόπο που όχι μόνο με έκανε να χαλαρώσω αλλά τελικά, να το απολαύσω και να το διασκεδάσω. Και αν το καλοσκεφτείς, εκεί βρίσκεται η ουσία των πραγμάτων. Να τα κάνεις και να τα βιώνεις με τέτοιον τρόπο που ακόμα κι αν είναι έξω από εσένα, να τα ευχαριστιέσαι στο τέλος.

Για μια ακόμη φορά, θέλω να ευχαριστήσω τον Βιργίλιο γι' αυτό το όμορφο και διασκεδαστικό πρωινό, για το νερό που αναγκάστηκε να υποστεί ενόσω δούλευε, που με έκανε να αισθάνομαι χαλαρή και όμορφη και που τράβηξε τόσο ωραίες και ρομαντικές φωτογραφίες, υπό τις νότες τις φθινοπωρινής βροχής της Κυψέλης.