Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Τελικά διαβάζουμε για το "ευτυχισμένο τέλος" ή για την ιστορία;

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:37 μ.μ. 14 σχόλια

Να ένα θέμα που με έχει προβληματίσει πολύ τον τελευταίο καιρό και που έχω αναγκαστεί για πολλούς λόγους, να συζητήσω πολλάκις. Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι στις μέρες μας, δυσανασχετούν όταν ένα βιβλίο -ισχύει και για τις ταινίες αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό- δεν έχει το τέλος που θα περίμεναν ή για να το θέσω πιο σωστά, το τέλος που ήθελαν. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που κάποιοι από αυτούς, καταλήγουν να κρίνουν ένα βιβλίο ως "μέτριο", ίσως και "κακό", αν δεν έχει το επιλεγόμενο, happy end. Και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι... Θέλουμε να διαβάζουμε παραμύθια ή ιστορίες; Γιατί όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε πως πρόκειται για το ίδιο πράγμα, δεν είναι ακριβώς έτσι. Τουλάχιστον εγώ, δεν μπορώ να το δω έτσι.

Το βασικό κριτήριό μου ως Γιώτα, προκειμένου να καταλήξω στο αν ένα βιβλίο μου άρεσε, έχει να κάνει καθαρά με τη δομή και την εξέλιξη της ίδιας της ιστορίας που αυτό αφηγείται. Σχετίζεται άμεσα με τα συναισθήματα τα οποία μου δημιουργεί και κατά πόσο αυτά μπορούν να κυριεύσουν την καρδιά και το μυαλό μου. Γιατί για μένα, αυτό κάνει ένα πραγματικά πετυχημένο βιβλίο. Καταφέρνει, όχι μόνο να με καθηλώσει κατά την διάρκεια της ανάγνωσής του, αλλά να με κατακτήσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Όταν θα με κάνει να νιώσω, να συγκινηθώ, να ταυτιστώ με τους ήρωες, ακόμα και να πονέσω μαζί τους. Άραγε, ποιο συναίσθημα είναι ικανό να συγκριθεί με όλα τα παραπάνω; Πότε έχω να κερδίσω περισσότερα; Όταν όλα έρχονται βολικά και εύκολα, όταν προς χάριν του ευτυχισμένου τέλους θυσιάζουμε τον ρεαλισμό, ή μήπως όταν η ίδια η ζωή αποκτά υπόσταση πάνω στο χαρτί;

Ίσως κάποιοι, διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση να σκέφτεστε πως ναι, θέλετε το ευτυχισμένο τέλος γιατί η καθημερινότητά μας είναι τόσο δύσκολη και μίζερη που ένα βιβλίο πρέπει να είναι ευχάριστο και να μας κάνει να ζούμε αυτά που δεν μπορούμε. Μπορώ να το δεχτώ όμως μέχρι ένα σημείο. Τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα έργα της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας, δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος... μήπως αυτό κάτι λέει; Μήπως πως η σπουδαιότητά τους βρίσκεται στην αλήθεια που κρύβεται μέσα τους και που καλούμαστε να την αντιμετωπίσουμε μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα; Μήπως οι κλασσικοί λογοτέχνες μας προσκαλούν να παρατηρήσουμε από τη θέση του θεατή, τα λάθη και της αλήθειες της δικής μας ζωής που πολύ πιθανόν, να μην έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα; Μήπως στον ρεαλισμό και στην αλήθεια βρίσκονται τα πιο σημαντικά, τα πιο σπουδαία μαθήματα που μπορούμε να έχουμε;

Προς θεού, δεν κατηγορώ σε καμία περίπτωση αυτούς που θέλουν το παραμύθι και τον ρομαντισμό. Δεν τα σνομπάρω και δεν τα απαρνιέμαι, έστω κι αν η φίλη μου η Ειρήνη με κατηγορεί πολλές φορές πως τον πετσοκόβω με τον μπαλτά. Τα θέλω κι εγώ όμως όχι πάντοτε, όχι συνέχεια, όχι όταν η ιστορία είναι τέτοια που μπορεί να μου δώσει κάτι περισσότερο. Ο έρωτας για παράδειγμα, είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας όμως αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κερδίζει πάντα. Πολύ απλά, δεν μπορεί να το κάνει. Δεν αρκεί δυο άνθρωποι να θέλουν να είναι μαζί. Ο έρωτας είναι κινητήρια δύναμη όμως η έκφρασή του, μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους και με τον καθέναν από αυτούς, μπορεί να γίνει δικός μας, είτε τελικά μας συντροφεύει ως σώμα είτε ως θύμηση. Για μένα, πάνω κι απ' τον έρωτα, είναι η αγάπη και αυτή, μπορεί να εκφραστεί και να μεγαλουργήσει πολλές φορές καλύτερα μέσα από την θυσία και την τραγικότητα, να μας κάνει καλύτερους.

Δεν είμαι πια παιδάκι, δεν μου αρκεί να διαβάζω ιστορίες για πρίγκιπες και άσπρα άλογα. Ίσως είμαι κυνική, εγώ πάλι, προτιμώ να με αποκαλώ ρεαλίστρια. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό ή όχι όμως έτσι είμαι και δεν μπορώ, δεν θέλω να αλλάξω. Ταυτίζομαι με την προαναφερόμενη τραγικότητα, μπορώ να την βιώσω και μου αρέσει να βασανίζομαι, να την υιοθετώ, να την κάνω δική μου και με τον τρόπο αυτό, να ανακαλύπτω πράγματα ακόμα για τον ίδιο μου τον εαυτό, πράγματα που ίσως δεν ήθελα να δω, προβλήματα μπροστά στα οποία εθελοτυφλούσα. Δεν έχω την ιδανική ζωή, κανείς μας δεν την έχει άλλωστε, και ειλικρινά, δεν έχω ανάγκη να την ζήσω μέσα από ένα βιβλίο. Προτιμώ να προσπαθώ να βελτιώνω την καθημερινότητά μου και όχι να ψάχνω παρηγοριά στις σελίδες ενός μυθιστορήματος. Δεν απορρίπτω τις "ιδανικές" ιστορίες όμως με στεναχωρεί όταν κάποιοι απορρίπτουν τις "μη ιδανικές".

Γι' αυτό λοιπόν ας συνεχίσουμε να διαβάζουμε, όχι ψάχνοντας το happy end που θα θέλαμε αλλά, απολαμβάνοντας την ιστορία και προσπαθώντας να κατανοήσουμε αυτά που θέλει να περάσει, τους συμβολισμούς και τις αξίες της. Άλλωστε ο κάθε δημιουργός, ξέρει καλύτερα από τον καθένα γιατί έχει δώσει το τέλος που επέλεξε και για εκείνον, είναι το ιδανικό. Οι αναγνώστες πάλι, αν ρωτήσεις ενδεικτικά εκατό από αυτούς, θα σου πουν πιθανότατα εκατό διαφορετικές εκδοχές. Συμπέρασμα; Δεν μπορεί ένας συγγραφέας να τους ικανοποιήσει όλους οπότε οφείλουμε να σεβόμαστε αυτό που εκείνος που επιθυμούσε να πει, το τέλος που εκείνος αποφάσισε να δώσει στην ιστορία που αφηγήθηκε και μοιράστηκε μαζί μας, χαρίζοντάς μας ένα κομμάτι της ψυχής του. Γιατί αυτό είναι η λογοτεχνία, ακόμα κι εκείνη που δεν μας αρέσει τελικά. Μια κατάθεση ψυχής... Ας μην ξεχνάμε... "Ίσως δεν είναι για το ευτυχισμένο τέλος... ίσως είναι για την ιστορία..."

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

"Μαγικές" Τετάρτες με υπέροχες φίλες

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:30 μ.μ. 8 σχόλια

Είναι εξαιρετικά δύσκολο στις μέρες μας, να βρεις και να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου. Όμως είναι κάτι το απολύτως απαραίτητο. Καλή η οικογένεια, καλή η δουλειά, καλά τα παιδιά και οι ευθύνες όμως δεν μπορείς να συνεχίσεις για πολύ, δίχως να γεμίσεις τις μπαταρίες σου. Εκεί είναι που έρχονται οι φίλοι σου να σε παρασύρουν, να σε κάνουν να διασκεδάσεις, να σε απομακρύνουν για λίγο από όλες εκείνες τις έγνοιες που σου προκαλούν πονοκέφαλο και που πολλές φορές, δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς ήσυχα τις νύχτες.


Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Με ορισμένους από αυτούς μείναμε απλά γνωστοί ενώ με κάποιους άλλους, η επικοινωνία είναι τόσο σπάνια -πόσο μάλλον η πιο στενή επαφή- που δεν μπορώ καν να τους εντάξω στην προαναφερόμενη κατηγορία. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που αποτελούν πλέον μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Οι άνθρωποι εκείνοι για τους οποίους θα ξεκλέψω χρόνο, όσες δουλειές και αν έχω, προκειμένου να τους συναντήσω. Οι άνθρωποι εκείνοι που με κάνουν να μετράω με ανυπομονησία τις ώρες μέχρι να φτάσω στο ραντεβού μου μαζί τους.


Για δύο από αυτούς τους ανθρώπους θέλω να μιλήσω σήμερα και πιο συγκεκριμένα, για δύο υπέροχες δεσποινίδες που ομορφαίνουν, γεμίζουν με γέλια και συναρπαστικές στιγμές τις Τετάρτες μου. Ποιες είναι αυτές; Η Νικολέτα Κατσιούλη και η Μαρία Μπακάρα (ω, ναι... μόλις σας εξέθεσα με όνομα και επίθετο σε όποιον μπορεί να διαβάσει αυτό το post). Και μπορεί η Νικολέτα ως ψώνιο να χαρεί με την ανάρτηση αυτή, η Μαρία όμως, ως πιο ντροπαλή, ξέρω ότι θα κοκκινίσει διαβάζοντάς την όμως, δεν μπορούσα να αντισταθώ στην παρόρμηση.


Τη Νικολέτα τη γνώρισα μέσω διαδικτύου χάρη στο blog μου, "Το Μεγαλείο των Τεχνών...". Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές ηλεκτρονικά και όταν συναντηθήκαμε επιτέλους από κοντά, μια "σπίθα" άναψε και ήξερα από την πρώτη στιγμή πως θα "κολλήσουμε" και δεν θα "ξεκολλάμε", ούτε με διαλυτικό. Και πράγματι, ακριβώς αυτό συνέβη και δε νομίζω να μπορεί να το αλλάξει κανείς και τίποτα. Μοιραζόμαστε μια κοινή, "αρρωστημένη" αίσθηση του χιούμορ και κάνουμε τις ίδιες "καφρίλες", πράγμα που σε άλλους μπορεί να φαντάζει ανατριχιαστικό, σε μας πάλι, φαντάζει υπέροχο. Προσπαθούμε να ξεκλέβουμε όσες περισσότερες στιγμές μπορούμε και έτσι, αρκετές φορές, βρισκόμαστε και εκτός Τετάρτης -που αποτελεί μέρα ορόσημο της κάθε βδομάδας- και όπου και να πάμε ένα είναι το σίγουρο... γινόμαστε θέαμα αλλά, δεν μας νοιάζει. Μπορεί βέβαια να αργεί πάντα στα ραντεβού της όμως τι να κάνω... την αγαπάω και το ανέχομαι!


Τη Μαρία από την άλλη τη γνώρισα σε μια παρουσίαση. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες και έπειτα συναντηθήκαμε ξανά στην περιβόητη πρεμιέρα του "Breaking Dawn Part 2", όπου και με βομβάρδισε με ερωτήσεις σχετικά με το βιβλίο μου στις οποίες και απάντησα με μεγάλη προθυμία. Δεν βλέπεις συχνά τόσο πωρωμένο κόσμο, ειδικά με κάτι που δεν έχει κυκλοφορήσει. Δεν μπορείς να μην την αγαπήσεις αφού εκτός από ενθουσιώδης και παθιασμένη με τις "αγάπες" της, είναι μια σκέτη γλύκα και θες να την γεμίσεις με φιλιά και χάδια. Η Τετάρτη είναι η μέρα συνάντησης που καθιερώθηκε εξαιτίας του ότι δεν παρακολουθεί μαθήματα στη σχολή αλλά χαλάλι της. Άλλωστε, όποια μέρα κι αν επέλεγε, εγώ θα το προγραμμάτιζα έτσι ώστε να της την αφιέρωνα. Ειλικρινής και αυθόρμητη, η Μαρία μας, είναι ένας απολαυστικός χείμαρρος με μια καταπληκτική συλλογή από φιόγκους και στέκες που ζηλεύω θανάσιμα.


Αρχικά οι Τετάρτες είχαν καθιερωθεί ως μέρες χαλάρωσης στο cafe του Public αλλά απ' όταν μας έκανα τα νεύρα κρόσσια με την αγένεια τους, μεταφέραμε τη "βάση" μας στο Polis που κακά τα ψέματα, είναι πολύ καλύτερο και εκτός των άλλων, μας αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε του μαγαζιού και αυτή η αίσθηση οικειότητας και άνεσης, δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Όσο ο καιρός όμως ανοίγει και η θερμοκρασία ανεβαίνει, αλλάζει η διάθεσή μας και επιλέγουμε νέες εμπειρίες. Πότε bowling, πότε παγοδρόμιο, πότε luna-park, οι Τετάρτες μας παίρνουν μια νέα κατεύθυνση που εν όψη καλοκαιριού, πιστεύω πως μας επιφυλάσσει ακόμα περισσότερα.


Όμως δεν είναι οι στιγμές αυτές που προσμένω κάθε βδομάδα... είναι οι άνθρωποι με τις οποίες τις μοιράζομαι! Κορίτσια μου... σας ευχαριστώ που είστε φίλες μου... σας ευχαριστώ που μου χαρίζετε με την παρουσία σας τόσο μοναδικές στιγμές... σας ευχαριστώ για τα γέλια και τα αστεία που μοιραζόμαστε... για τις σοβαρές συζητήσεις που με βγάζουν από τα αδιέξοδά μου όταν το έχω ανάγκη... για την κατανόηση και την στήριξη... που ακούτε κάθε τρελή ιδέα μου και ενθουσιάζεστε... Μα πάνω απ' όλα, σας ευχαριστώ που με αγαπάτε και δεν διστάζετε να μου το δείξετε... Να ξέρετε όμως πως κι εγώ σας αγαπώ... πολύ...

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Η ομιλία της κυρίας Μαίρης Ζαπουνίδου στην παρουσίαση του βιβλίου μου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στην Κατερίνη

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 1:50 μ.μ. 4 σχόλια
Ξέρω ότι η ανάρτηση αυτή άργησε τραγικά πολύ, όπως και κάποιες άλλες που θα ακολουθήσουν, όμως κάλλιο αργά παρά ποτέ. Σκοπός της συγκεκριμένης ανάρτησης είναι να μοιραστώ μαζί σας όλα όσα είπε η κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου, στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου, "Ξεπεσμένοι Άγγελοι", στην Κατερίνη. Η κυρία Ζαπουνίδου είναι μόνιμη κάτοικος της πόλης της Κατερίνης, με 36 χρόνια στη δημόσια εκπαίδευση σε Δημοτικά σχολεία, μέλος του περιφερειακού υπηρεσιακού συμβουλίου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Νομού Πιερίας, σύζυγος, μητέρα και γιαγιά και για πρώτη φορά στα χρονικά δέχτηκε να παρουσιάσει κάποιο βιβλίο. Όπως αντιλαμβάνεστε, η τιμή για μένα είναι πολύ μεγάλη, πόσω μάλλον όταν το έκανε με τρόπο αναλυτικό και εμπεριστατωμένο και μιλώντας γι' αυτό με τόσο όμορφα λόγια. Ειλικρινά, με συγκίνησε το πόσο βαθιά κατανόησε το βιβλίο μου και όλα αυτά για τα οποία ήθελα να μιλήσω στον κόσμο καθώς και ο τρόπος που το έκανε. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρέθηκε στο πλευρό μας και μας στήριξε και ένα ευχαριστώ, δεν είναι αρκετό για να το εκφράσει αυτό. Η κυρία Μαίρη, είναι ένας μορφωμένος και γλυκύτατος, δοτικός άνθρωπος και όποιος την γνωρίζει, μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι θέλω να πω.

Ακολουθεί το κείμενο που η κυρία Μαίρη Ζαπουνίδου εκφώνησε στην παρουσίαση του βιβλίου μου, το οποίο θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσετε, πληροφορώντας σας για δύο πράγματα:
- Γι' αυτούς που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο μου, ίσως να αποκαλυφθούν κάποια στοιχεία που ίσως να μην θέλουν να ξέρουν.
- Τα μαρκαρισμένα σημεία, αποτελούν μέρος του κειμένου του βιβλίου μου, τα οποία η κυρία Μαίρη ενσωμάτωσε στον λόγο της.


"Αγαπητές Φίλες,
Αγαπητοί Φίλοι,

«Διάβασέ το και πες μου αν σου άρεσε και όποια άλλη παρατήρηση έχεις», μου είπε ο γιος μου, χωρίς να προθέσει κάτι άλλο.

«Ξεπεσμένοι Άγγελοι». «Τι τίτλος είναι αυτός;», είπα μέσα μου. Το εξώφυλλο μου έκανε εντύπωση. Μια κοπέλα με λεπτά χαρακτηριστικά, με μεγάλα εκφραστικά μάτια, με αιθέρια σγουρά μαλλιά. Στοιχεία που κέντρισαν το ενδιαφέρον και την περιέργειά μου και με έκαναν να βιαστώ και να αρχίσω να το διαβάζω.
Αυτό που ανακάλυπτα σε κάθε σελίδα του βιβλίου ήταν ότι το κείμενο μόνο «ξεπεσμένο» δεν ήταν. Ο λόγος γλαφυρός, η εξέλιξη αδιάκοπη και βατή, με συνοχή των γεγονότων, με ζωντανές εικόνες, τόσο έντονες που με «έδεναν» και με έκαναν να συνεχίζω το διάβασμα χωρίς σταμάτημα.

Νεανικός έρωτας στην αρχή. Άραγε, υπάρχει κοπέλα που να μην τον έχει νιώσει; Δε νομίζω. Όμως, η ηρωίδα μας, η Αγγελική, αισθάνεται πολύ νωρίς την απογοήτευση. Στην προσπάθειά της να πιαστεί από κάπου, η Αγγελική, που είναι μια κοπέλα όμορφη, ζωντανή, απλή και άνετη με όσους βρίσκονται γύρω της, δίνει την καρδιά της στο Μιχάλη.
Καλός, μορφωμένος, με προοπτικές εξέλιξης στη δουλειά του. Αρεστός στους γονείς της. Αυτό που ζει κοντά του, όμως, είναι μόνο ρουτίνα. Δύο χρόνια χωρίς τίποτα το συνταρακτικό. Δύο χρόνια χωρίς αληθινή ζωή. Συναντήσεις χωρίς πάθος, απλά συντροφικές.
Και να μια μέρα χτυπάει την πόρτα της ο έρωτας. Γιατί το πρόσωπο που χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της ήταν ξεχωριστό. Ήταν ο Άγγελος, όνομα και εικόνα. Ένας απλός νέος, χωρίς θέσεις και αξιώματα. Αντίθετα, όμως, με το Μιχάλη, ήταν γλυκός και ζεστός. Τα μάτια του, το βλέμμα του της τρύπησαν το είναι της. Ξύπνησε μέσα της τοπ φτερούγισμα αυτού που για δυο χρόνια ήταν σε λήθαργο.
Το ίδιο, ωστόσο, ένιωσε και εκείνος.

Και τώρα αρχίζει η μάχη μέσα της: τα «θέλω» και τα «πρέπει». Περισσότερο από την πλευρά της Αγγελικής.
Ο Άγγελος υπομονετικά ζούσε για τη στιγμή που ο μεγάλος έρωτάς του θα ξέφευγε από τα ταμπού των «πρέπει» και θα έμενε για πάντα μαζί του.

Από την πρώτη ενότητα του βιβλίου έως την 45η, οι δύο πρωταγωνιστές δίνουν το παρόν με όλα τους τα προτερήματα αλλά και τα ελαττώματα. Κρυφές συναντήσεις. Παθιασμένες ερωτικές στιγμές σε όλο τους το μεγαλείο. Αυτό που νιώθουν τους μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο. Εξωπραγματικό.
Όταν η ηρωίδα βρίσκεται στην αγκαλιά του Άγγελου ξεχνάει τους πάντες και τα πάντα. Βγαίνοντας όμως από την πόρτα του σπιτιού του αρχίζουν τα «πρέπει».

Κι έρχεται η στιγμή που θέλει να συζητήσει με κάποιον αυτό που ζει.
Ποιον όμως;
Έρχονται κοντά της οι δύο αγαπημένες φίλες της. Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους.
Η μία γεμάτη λογική. Την ακούει και της λέει πως είναι ερωτευμένη. Όμως αυτή δε θέλει να το πιστέψει. Και με τη λογική της, η φίλη της τής λέει να συνεχίσει τη ζωή της με το Μιχάλη.
Η άλλη γεμάτη συναίσθημα. Την παροτρύνει να σβήσει, να ξεχάσει τη λέξη «πρέπει» και να ζήσει το όνειρο.

Κι ενώ ζει τον έρωτα σε όλο του το μεγαλείο, έρχεται ο ξεπεσμός από το σύντροφό της, το Μιχάλη. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να σβήσει από το μυαλό της τη μορφή του Άγγελου, να τον βγάλει από την καρδιά της. Όμως ο Άγγελος είναι εκεί και την περιμένει. Και κάθε φορά τρέχει κοντά του, λέει στον εαυτό της ότι θα είναι η τελευταία φορά. «Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι ο χρόνος μοιάζει με το νερό. Κυλάει στο ρυάκι της ζωής τόσο γρήγορα. Φεύγει και δεν τον καταλαβαίνεις. Περνάει, αφήνει τα σημάδια του και φεύγει για να δώσει τη θέση του σε ένα νέο κύμα, σε ένα νέο ρεύμα. Το μόνο που μπορείς να ελπίζεις και να εύχεσαι είναι το νέο αυτό κύμα να μην είναι τόσο δυνατό, όσο το προηγούμενο. Το νέο αυτό ρεύμα να μην είναι τόσο βίαιο. Να μην μπορεί να σε παρασύρει σε δρόμους χωρίς επιστροφή που πονάνε».
Αποφασίζει να βαδίσει στο δρόμο που θέλουν οι άλλοι. Ξεφτιλίζεται με την καρτερικότητα. Πολλές φορές χάνεται μέσα στη δίνη των γεγονότων. Προσπαθεί, μάχεται με τον εαυτό της αλλά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τις ενοχές της.

Κι εκεί που όλα της φαίνονται αξεπέραστα έρχεται ένα τρίτο πρόσωπο που της δίνει χέρι βοηθείας. Στην αρχή φιλικά και συναδελφικά, καθώς βρίσκονται στον ίδιο χώρο εργασίας.
Όμως στην καρδιά του Νικόλα γεννιέται ο μεγάλος έρωτας για την ηρωίδα. Ένας έρωτας κρυφός από μέρους του, δείχνοντας μόνο τη συμπαράστασή του σε ό,τι ζητούσε. Το ωραίο της παρουσιαστικό, το μεγαλείο του ψυχικού της κόσμου και η εμπιστοσύνη που του έδειξε από την αρχή της γνωριμίας τους, τον έκαναν να στέκεται πάντα δίπλα της και να μοιραστεί μαζί της τα «όχι» και τα «ναι». Ο Νικόλας ήταν ο από μηχανής Θεός που σβήνει όλα της τα «πρέπει» και τη διευκολύνει στα «θέλω» της.

«Ξεπεσμένοι Άγγελοι», η Αγγελική και ο Άγγελος, εξαιτίας ενός ασίγαστου πάθους από το οποίο προσπαθούν να λυτρωθούν. Δύο ερωτευμένες ψυχές που προσπαθούν να βρουν τη γαλήνη τους. Να ζήσουν όπως αυτοί θέλουν. Κι όμως δεν τους αφήνουν. Εγκλωβισμένη η Αγγελική στην ανασφάλειά της, χωρίς τη δική της θέληση αλλά παγιδευμένη σε αυτά που θέλουν οι άλλοι.
Η συγγραφέας ξεκινάει να γράφει βάζοντας σαν αρχή χρόνου της ιστορίας τον Αύγουστο. Ένας μήνας με ανυπόφορη ζέστη, όπως ζεστά αλλά και «ανυπόφορα» είναι τα γεγονότα που διαδραματίζονται σε όλο το βιβλίο. Γεγονότα άσχημα δίπλα στον τύραννο σύντροφό της, γιατί έτσι εξελίχθηκε ο Μιχάλης, αλλά και γεγονότα ζεστά γεμάτα ερωτισμό και αγάπη από τον πιο μεγάλο της έρωτα, τον Άγγελο. Έτσι, Αύγουστο πάλι παίρνει την απόφαση να φύγει από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του σπιτιού της. Η καρδιά της την οδήγησε σε έναν τόπο που έμοιαζε παραμυθένιος στα μάτια της. Το καταφύγιό της όπως το ένιωθε.
Είχαν περάσει τέσσερα ολόκληρα χρόνια που είχε πάει εκεί μαζί του. Κι ήταν πολύ ευτυχισμένη. Όχι όπως τώρα. Βρέθηκε όρθια πάνω στους κυματοθραύστες. Ατένισε τη θάλασσα. Ήταν ήρεμη. Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στο φύσημα του ανέμου. Τότε ένιωσε πως δεν ήταν μόνη και παρόλο που αισθάνθηκε κάτι ζεστό στο λαιμό της, δεν τρόμαξε.
«Μυρίζεις το ίδιο όμορφα όσο θυμάμαι», άκουσε την ψιθυριστή γλυκιά φωνή του. Ήταν εκείνος, ο Άγγελος, ο μεγάλος της έρωτας.
Και τότε του διηγήθηκε τι ήταν εκείνο που τους χώρισε απότομα. Γύρισε στο σπίτι της. Αποφάσισε να τρέξει σ' αυτόν χωρίς ενδοιασμούς. Αγανακτισμένη με τη λογική της, έκπληκτη με τον παρορμητισμό της, έπεσε στην αγκαλιά του.
Εκείνο το βράδυ έζησαν τον πιο παθιασμένο, τον πιο μεγάλο έρωτα. «Θα σε περιμένω» της είπε «πάντα θα σε περιμένω».


«Μακάρι να μπορέσω να έρθω», συλλογίστηκε. Έκλεισε την πόρτα και χάθηκε μέσα στη νύχτα. Ζούσε ευτυχισμένη τώρα πια στο Παρίσι, μια πόλη που την είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη φορά που την επισκέφτηκε.


«Η μεγαλύτερη ευτυχία μας», Φίλες και Φίλοι, «πηγάζει από την πιο βαθιά δυστυχία μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να έχουμε το κουράγιο να ψάξουμε βαθιά μέσα της και να την ανακαλύψουμε. Όταν το κάνουμε αυτό, το μόνο που απομένει είναι να τη ζήσουμε, να την αφήσουμε να μας παρασύρει», αναφέρει προς το τέλος του βιβλίου της η συγγραφέας.

Ως προς τη δομή του, όλο το έργο αποτελείται από 45 ενότητες και τον επίλογο. Οι ενότητες ποικίλουν ως προς την έκτασή τους, ανάλογα με την περιγραφή των γεγονότων που διαδραματίζονται. Η σύνδεσή τους είναι ομαλή, είναι συναισθηματικά συγγενείς κι εξυπηρετείται η συνολική συνοχή του μυθιστορήματος. Θα έλεγα ότι ένας ζωγράφος θα είχε πλούσιο υλικό για να εμπνευστεί και να δημιουργήσει. Γιατί οι προτάσεις και οι παράγραφοί του, με τον έντονα εικονοπλαστικό λόγο και τη ζωντάνια των εικόνων που τις χαρακτηρίζει, δίνουν καταπληκτικές ευκαιρίες καλλιτεχνικής δημιουργίας. Δεν υπάρχει μόνο ο έρωτας και το πάθος στη ροή αλλά, ανάλογα με τον ψυχικό κόσμο της ηρωίδας, περιγράφονται τοποθεσίες και φυσικές μεταβολές του κοντινού και απόμακρου περιβάλλοντος που είναι πηγές ρομαντισμού. Πάμπολλα κοσμητικά επίθετα και επιρρήματα που κοσμούν τις προτάσεις, μας γεμίζουν ανάλογα με ομορφιά, ευτυχία αλλά και δυστυχία. Περιγραφές των ρούχων που ντύνουν την ηρωίδα από τις πιο απλές εμφανίσεις ως τις πιο επίσημες, επίσημα και μη τραπέζια, έξοδοι, ταξίδια, μας κάνουν να αισθανόμαστε πως είμαστε κι εμείς εκεί παρόντες. Διακεκομμένοι τηλεφωνικοί διάλογοι προσεγμένοι σε όλη την έκταση του λόγου που παίρνουν μέρος, μας κάνουν να αισθανόμαστε τις ψυχικές καταστάσεις που βρίσκονται κάθε φορά οι ήρωες.
Όσο για τον επίλογο, είναι αυτός που προσφέρει την ανακούφιση, τη γαλήνη, την ηρεμία στον αναγνώστη. Τελείωσαν πια για την ηρωίδα οι άσχημες και δύσκολες μέρες. Τα δάκρυα της ήταν δάκρυα ευτυχίας, ήταν δάκρυα αγάπης, της αγάπης που της προσέφερε ο τέταρτος ήρωας του βιβλίου.
Και πραγματικά είναι ένα βιβλίο που σε κάνει να το διαβάσεις πολλές φορές και μάλιστα σε στιγμές πιεσμένες από τη ζωή για να γαληνέψεις όπως η ηρωίδα.

Τώρα θα μου πείτε πως αποφάσισα να παρουσιάσω ένα τόσο συναισθηματικό και, να το πω, «νεανικό έργο». Το έκανα γιατί όπως μου λέει και ο εγγονός μου «εσύ γιαγιά είσαι νεανική γιαγιά». Κι έτσι αισθάνομαι ακόμα.
Ζω με τον άντρα μου 47 ολόκληρα χρόνια και είμαι ακόμα ερωτευμένη μαζί του, όπως στα 18 και 20 χρόνια μου.
Το έργο μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες: εφηβική, ώριμη αλλά και πολύ ώριμη. Όλες οι ηλικίες μπορούν να μπουν στον ψυχικό κόσμο των ηρώων. Και ακόμα αν κάποιοι θεωρούν ότι για κάποια πράγματα είναι αργά στη ζωή τους, ας τα ζήσουν όλα αυτά διαβάζοντας το βιβλίο, δίνοντας στον εαυτό τους αυτήν την ευκαιρία.
Ένας ακόμα λόγος που αποφάσισα να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο είναι γιατί διάβασα πως για τη συγγραφέα, τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου, είναι το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε και θα ήθελα με αυτήν την απλή συμμετοχή μου να την προσκαλέσω να γράψει κι άλλα τέτοια έργα. Είναι πολύ νέα, έχει όμως μέσα της πλούσιο ψυχικό κόσμο και πάθος, καλλιεργημένη ψυχή και όρεξη και όλα αυτά θέλει να τα μοιραστεί μαζί μας.
Όσο για τον επιμελητή της έκδοσης Σάββα Προβατίδη, αισθάνομαι την ανάγκη να του χαρίσω εγώ δημόσια το πρώτο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ για την επιλογή που έκανε παίρνοντας την απόφαση να εκδώσει το έργο μιας νέας κειμενογράφου. Και να του πω ότι έκανε την καλύτερη επιλογή. Και να τον ευχαριστήσω που με επέλεξε για να παρουσιάσω μία από τις πρώτες του εκδόσεις, στην πόλη του, στην πόλη μας, την Κατερίνη.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, και στους δύο. Είστε νέοι και κάνετε με το έργο σας του γύρω σας να ξεφεύγουν από την πραγματικότητα, έστω και για λίγο.

Σας ευχαριστώ πολύ."

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Η Μαρία Μπακάρα για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:47 μ.μ. 2 σχόλια
Η Μαρία Μπακάρα, διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και έγραψε στο Goodreads:

"Είναι πολύ δύσκολο να γράψω σχόλιο γι αυτό το βιβλίο χωρίς να μου ξεφύγει κάποιο spoiler. Γι αυτό θα είμαι προσεκτική. Παίρνοντας το βιβλίο στα χέρια μου ήμουν σίγουρη για ένα πράγμα. Θα είναι καλογραμμένο. Η σιγουριά αυτή προερχόταν από τη γνώση της πένας της κυρίας Παπαδημακοπούλου. Διαβάζοντας το blog της "το μεγαλείο των τεχνών" καταλαβαίνεις πόσο καλά γράφει. Η υπόθεση με κέρδισε από το οπισθόφυλλο όμως η σκέψη, του για πόσο θα με κρατήσει με βασάνιζε όντας άνθρωπος που βαριέται εύκολα. Έκανα όμως λάθος!!!! Η ιστορία γρήγορη, μεστή, με εξαιρετικές στιγμές χιούμορ και μεγάλες αγωνίες!!!! Όμως για να μιλήσω εντελώς προσωπικά, για εμένα το βιβλίο "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" είναι ένα σύγχρονο ψυχογράφημα που ξεδιπλώνει μπροστά σου τις αποφάσεις των ηρώων με τέτοιο τρόπο που από τη μία θες να τους δείρεις και από την άλλη τους κατανοείς απόλυτα. Η συγγραφέας δημιουργεί καθημερινούς ήρωες, με πάθη, προτερήματα, λάθη και πάνω από όλα δυνατά αισθήματα. Η πραγματική επιτυχία αυτού του βιβλίου πιστεύω πως είναι η δυνατότητα να ταυτιστείς με την προσωπική ιστορία του κάθε προσώπου και το ότι βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου σε κάθε σελίδα!!!!! Η ίδια η ιστορία έχει τόσες εκπλήξεις και ανατροπές που κρατάει το ενδιαφέρον σου αμείωτο και μένεις με ανοιχτό το στόμα αναφωνώντας... "δεν μπορεί να έγινε αυτό μόλις τώρα"!!!!! Κλείνοντας το σχόλιο μου για το βιβλίο (με επιτυχία αφού δεν μου ξέφυγε κανένα spoiler... ελπίζω) έχω να πω ότι κέρδισα πολλά διαβάζοντάς το όχι μόνο για την υπέροχη γραφή του και την ενδιαφέρουσα ιστορία του, αλλά κυρίως για τα αισθήματα που μου γέννησε. Το βιβλίο αυτό έχει την ικανότητα να ξέθαψει αναμνήσεις και να μας φέρει αντιμέτωπους με τη στιγμή εκείνη που μπορεί να αναρωτηθήκαμε για το κατά πόσο η ζωή που ζούμε είναι δική μας ή οι επιθυμίες άλλων!!!!!!"


Μαράκι μου γλυκό, για μια ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα υπέροχα λόγια σου, που είσαι φίλη μου και που με στηρίζεις με τόσο ενθουσιασμό! Σ' αγαπώ...

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" στην ηλεκτρονική βάση του Goodreads

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:42 μ.μ. 2 σχόλια
 

Ο αγαπητός φίλος Γιώργος Πανόπουλος, φρόντισε ώστε το βιβλίο μου να βρεθεί στην ηλεκτρονική βάση του Goodreads και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι' αυτό. Όσοι θέλετε να επισκεφτείτε την σελίδα, ακολουθήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Ο Πάνος Κωνσταντινίδης για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:57 π.μ. 4 σχόλια
Ο Πάνος Κωνσταντινίδης, είναι ένας πολύ καλός, ηλεκτρονικός φίλος. Σε λίγο καιρό, κλείνουμε 6 ολόκληρα χρόνια που γνωριζόμαστε και όμως, μόλις τον Δεκέμβρη που μας πέρασε συναντηθήκαμε από κοντά, όταν ήρθε στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Αθήνα. Ο Πάνος, εκτός όλων των άλλων, είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθύτατα και η γνώμη του για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντική. Έτσι, όταν ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο μου, είχε αγχωθεί τρομερά καθώς, δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα το αντιμετώπιζε. Και όμως... το διάβασε και μου έστειλε ένα μήνυμα που με έκανε πολύ ευτυχισμένη και με συγκίνησε, όσο δεν πάει άλλο. Γιατί μπορεί ο Πάνος να είναι άντρας ωστόσο, κατάφερε και μπήκε στην καρδιά της ιστορίας μου όσο λίγοι, αναλύοντας τα σημεία με τέτοιον τρόπο που δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Και αυτήν ακριβώς την άποψη, θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα, αποκρύπτοντας όμως κάποια σημεία spoilers:

"Γιώτα καλησπέρα, εχθές τελείωσα το βιβλίο και πρέπει να σου πω ότι είναι ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ. Μου άρεσε πάρα πολύ και πρέπει να σου πω ότι το διάβασα σε δύο τμήματα· τα πρώτα 30 περίπου κεφάλαια μέσα στα Χριστούγεννα και τα υπόλοιπα προχθές και εχθές (ναι, μέσα σε δύο ημέρες, είχα αγωνία να δω τι θα γίνει παρακάτω). Η αλήθεια είναι ότι με κράτησε σε εγρήγορση, ήθελα πάντα να δω τι θα γίνει παρακάτω αφού με τις συνεχείς εναλλαγές δεν ήξερα κι εγώ που θα καταλήξει!

Με στενοχώρησες πάντως που... (spoiler). Εκεί που είπα... (spoiler) κάνεις τη μεγαλύτερη στροφή και με άφησες άναυδο!

Μου άρεσε που είχε γρήγορη υπόθεση και πολλές εναλλαγές, έτσι ο αναγνώστης κρατιέται σε αγωνία και δεν ξέρεις ποτέ τι ξημερώνει στην επόμενη σελίδα. Μου άρεσε που λες πολλές νουθεσίες, π.χ. το ότι ο θυμός είναι κακός σύμβουλος αποφάσεων, το ότι με τα αν δε χτίζεται ένα μέλλον, το ότι είναι καλύτερο να κάνεις κάτι και να το μετανιώσεις παρά να μην το κάνεις καθόλου κλπ. Νουθεσίες που είναι τόσο καθημερινές αλλά τις έχουμε πλέον ξεχάσει.

Μου άρεσε που εκτός από το “καρδιά ή λογική” είδα ότι, δευτερευόντως, πραγματεύεσαι και ακόμα ένα θέμα, αυτό του “έρως ή αγάπη”. Όπως το είδα εγώ, αυτό που νιώθει ο Άγγελος είναι ακραιφνής έρωτας, χωρίς περιορισμούς· θέλει την Αγγελική δική του και προσπαθεί χωρίς να υπολογίζει κόστος. Ο έρωτας είναι ισοπεδωτικός, σαν οδοστρωτήρας. Ξέρει ότι την έχει άλλος αλλά δε διστάζει. Θέλει την Αγγελική ευτυχισμένη, αλλά μόνο με αυτόν (αν και κάπου δείχνει σημεία αδυναμίας). Δεν μπορεί να περιμένει και πιέζει την Αγγελική να χωρίσει. Έρωτας κεραυνοβόλος, τυφλός, παθιασμένος.

Από την άλλη είναι ο Νικόλας που την αγαπάει (με το δικό του ρομαντικό τρόπο) και θέλει να τη δει ευτυχισμένη, ακόμα και αν την έχει άλλος. Προτιμάει να είναι ευτυχισμένη (και αυτός δυστυχισμένος) ακόμα και σε αγκαλιά άλλου, παρά δυστυχισμένη (και αυτός ευτυχισμένος) και στην αγκαλιά τη δική του. Κάνει υπομονή μέχρι να του δοθεί μόνη της. Αγάπη αγνή, ρομαντική, σχεδόν παραμυθένια.

Για να είμαι ειλικρινής ένιωσα μια λύπη για το πως εξελίχθηκε ο Μιχάλης. Τον λυπήθηκα διότι είναι ο περισσότερο αδικημένος στο βιβλίο. Τρία χρόνια του τα φορούσε η Αγγελική και δεν ήξερε τίποτα, δούλευε και μοχθούσε για να κάνει το όνειρό τους πραγματικότητα. Πάντα τυπικός, πάντα κύριος, πάντα εκεί για εκείνη. Και ξαφνικά βρέθηκε “και κερατάς και δαρμένος” που λέει η παροιμία. (spoiler).

Για την Αγγελική και τον Άγγελο δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω από αυτά που ήδη έχουν ειπωθεί στις κριτικές και κατά τη βραδιά της βιβλιοπαρουσίασης. Η Αγγελική έχει τις ανασφάλειές της, αλλά δικαιολογείται από το νεαρό της ηλικίας της και τον κύκλο στον οποίο ζει. Τα κάνει θάλασσα πολλές φορές, μην ξέροντας τι δρόμο να διαλέξει. Μπλέκεται άθελά της, από ανασφάλεια και από πείσμα.

Όσο για τον χαρακτήρα του Άγγελου, μου άρεσε που του έδωσες και ομορφιά και εξυπνάδα. Πάντα ετοιμόλογος και οξύνους, μπορεί να φέρει την Αγγελική στα μέτρα του, να τη βάλει σε σκέψεις και να την κάνει να αναρωτηθεί. Εκεί όμως που νομίζεις ότι την έπεισε, η πλοκή αλλάζει άρδην και δεν ξέρεις τι να περιμένεις.

Για να μη σε ζαλίζω άλλο (έγραψα και μεγάλο κείμενο), συγχαρητήρια και πάλι, δε με άφησες να κοιμηθώ εχθές και προχθές (είχα να το πάθω αυτό από τον Κώδικα Ντα Βίντσι!). Οπότε η μόνη ερώτηση που μένει να κάνω είναι “Πότε θα εκδόσεις το επόμενο;”"


Πάνο μου... ό,τι και να πω, θα είναι πολύ λίγο! Χίλια ευχαριστώ και ελπίζω στο μέλλον, να μιλήσεις και για άλλα μου βιβλία, με τον ίδιο ενθουσιασμό. Να 'σαι πάντα καλά και να χαίρεσαι την όμορφη κοράκλα σου που πριν μερικές μέρες, ήρθε στον κόσμο αυτό και να την καμαρώσετε με την γυναίκα σου, όπως θα είναι εκείνη πιο ευτυχισμένη.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Η Κέλλυ Κανιούρα για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:30 π.μ. 2 σχόλια
Η Κέλλυ Κανιούρα, διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και είπε στη σελίδα μου στο Facebook:

"Είμαι μεγάλη fan του blog σας και ό,τι προτείνετε, τρέχω και το αγοράζω. Πριν λίγες μέρες διάβασα και το βιβλίο σας το οποίο είναι, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ! Κι εγώ δεν διαβάζω τέτοιου είδους βιβλία, είμαι του φανταστικού, αλλά το βιβλίο σας με ενθουσίασε τόσο πολύ που μέσα σε μια μέρα το είχα τελειώσει και στο τέλος έκλαιγα. Και για τους πρωταγωνιστές και γιατί τελείωσε. Μπράβο!


Ευχαριστώ την Κέλλυ για τα υπέροχα λόγια της και ελπίζω στο μέλλον, να γράψω κι άλλες ιστορίες που θα τις αγαπήσει το ίδιο..

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Η Αναστασία για το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:30 π.μ. 4 σχόλια
Η Αναστασία, διάβασε το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και είπε στην σελίδα του blog μου στο Facebook:

"Ατελείωτος ο πόλεμος των ''πρέπει'' και του ''θέλω''... τραγική η αναμέτρηση του... ''σωστού'' και του ''λάθους''... επική και αέναη η μάχη της ''λογικής'' με την ''καρδιά'... και όταν νικάει η λογική... χαμένος είναι πάντα ο έρωτας! Μέσα σ' αυτό το βιβλίο ''αναγνώρισα'' φιγούρες που τις ξέρω... εμένα... τις φίλες... τους φίλους μου, που ήρθαν αντιμέτωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους με τα ''αιώνια'' διλήμματα της Αγγελικής... και πήραν αποφάσεις που ''οδήγησαν'' τη ζωή τους σε φωτεινά... ή σκοτεινά μονοπάτια, αποφάσεις που μόνο εκείνοι ξέρουν αν ήταν σωστές ή λάθος... γιατί εκείνοι πλήρωσαν το ''τίμημα'' αυτών! Γιώτα Παπαδημακοπούλου... φίλη μου... έγραψες ένα υπέροχο βιβλίο, που το διάβασα και στο τέλος με άφησε με μια γεύση... ''γλυκόπικρη''... και με τη βεβαιότητα ότι κανείς δεν πρέπει να αφήνει να περνάνε από τη ζωή του οι ''μαγικές'' στιγμές και να χάνονται... γιατί καμιά φορά η ''μοίρα'' έρχεται στο τέλος βάζοντας τη ''σφραγίδα'' της... για να μας δείξει με τρόπο σκληρό πόσο ασήμαντα είναι τα ''πρέπει'' και πόσο πολύτιμα τα ''θέλω'' μας..!!!! Υ.Γ: (το εξώφυλλο είναι υπέροχο...)!!!!"


Αναστασία μου... σ' ευχαριστώ για τα τόσο υπέροχα λόγια σου! Ειδικά από έναν απαιτητικό αναγνώστη, όπως είσαι εσύ, είναι μεγάλη τιμή...
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal