Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Οι δικές μου ευχές για το 2015... αν και κάπως "διαφορετικές"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 3:57 μ.μ. 6 σχόλια

Άλλη μια χρονιά έφτασε στο τέλος της! Μια χρονιά που για κάποιους από εμάς ήταν κακή, για κάποιους άλλους καλή, και για κάποιους άλλους μία από τα ίδια. Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουμε όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτή η χρονιά, με τα καλά και τ' άσχημά της, είναι μέρος της ζωής μας και πως κάτι αφήνει πίσω της. Κάτι μας έμαθε, κάτι μας δίδαξε, κάποις εμπειρίες αποκτήσαμε που στο μέλλον θα μας φανούν χρήσιμες. Όμως, δεν θέλω να κάνω κι άλλη ανασκόπηση. Την έκανα χθες και είναι αρκετή. Θέλω να σας ευχηθώ για το ξεκίνημα μιας νέας χρονιάς που θέλω να πιστεύω πως θα είναι καλύτερη. Και πέραν από υγεία, αγάπη, ευτυχία, θέλω να σας ευχηθώ -ή και να σας συμβουλεύσω- κάτι περισσότερο από αυτά που ναι μεν είναι σημαντικά, αλλά τόσο δεδομένα και κοινότυπα θεωρούνται. Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε πράγματα που -για μένα- χωρίς αυτά, δεν μπορείς ποτέ να είσαι πλήρης, αυθεντικός κι ευτυχισμένος. Πάμε, λοιπόν...


Ν' αγαπάτε... Ν' αγαπάτε με όλο σας το είναι! Ν' αγαπάτε παθιασμένα, απελπισμένα! Ν' αγαπάτε χωρίς λογική και όρια! Ν' αγαπάτε χωρίς να υπολογίζετε τα πρέπει, χωρίς να σκέφτεστε τις συμβάσεις που άλλοι επιτάσσουν! Ν' αγαπάτε κι ας πληγωθείτε... Ν' αγαπάτε και να εύχεστε να πληγωθείτε... Όχι πάντα, αλλά κάποιες φορές... Γιατί όσο πιο πολύ σε πληγώνει μια αγάπη, τόσο πιο αληθινή είναι. Μόνο κάτι πραγματικά αληθινό μπορεί να σε πονέσει και ο πόνος σημαίνει πως αισθάνεσαι, πως ζεις. Ο πόνος σημαίνει πως γίνεσαι πιο σοφός, πως αποκτάς εμπειρίες. Και το ν' αγαπήσεις αφού έχεις πληγωθεί και πονέσει, κινδυνεύοντας να ματώσεις ακόμα μία φορά, σε κάνει δυνατό γιατί έχεις την τόλμη να ρισκάρεις, να νιώσεις, να ζήσεις, ακόμα κι αν φας και πάλι τα μούτρα σου.


Να ονειρεύεστε... Να ονειρεύεστε όσο πιο μεγάλα και τρελά μπορείτε! Να ονειρεύεστε το άπιαστο, το ασύλληπτο, και να το κυνηγάτε χωρίς τέλος. Γιατί όσο πιο μεγάλα και τρελά είναι τα όνειρά μας, όσο πιο μακρινά και απίθανα φαντάζουν, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανοποίηση και η ευτυχία που βιώνουμε όταν καταφέρνουμε να τα κατακτήσουμε. Τα όνειρά μας, είναι δικά μας! Το ίδιο και οι ευκαιρίες να τα πραγματοποιήσουμε. Γι' αυτό, μην σκέφτεστε τι είναι λογικό και τι όχι! Σκεφτείτε τι πραγματικά θέλετε και πείστε τον εαυτό σας πως μπορεί να το έχει. Κι όταν το αποκτήσετε, χαρείτε το, γιατί οι στιγμές αυτές είναι μοναδικές.


Να έχετε αυτογνωσία... Ανακαλύψτε τον εαυτό σας! Βρείτε ποιοι πραγματικά είστε! Συνειδητοποιήστε ποια είναι τα προτερήματα και τα ελαττώματά σας! Μόνο κάποιος που ξέρει καλά τον εαυτό του μπορεί να νιώσει ολοκληρωμένος, πλήρης. Μόνο κάποιος που ξέρει ποιος είναι και νιώθει καλά μ' αυτό μπορεί να γίνει πραγματικά ευτυχισμένος. Γιατί η ευτυχία πηγάζει από την πληρότητα και η πληρότητα ξεκινάει από την αποδοχή του εαυτού μας, με τα καλά και τα άσχημά του που αποτελούν μέρος του όλου μας. Ας αποδεχθούμε εμείς τον εαυτό μας και μετά, θα είναι πιο εύκολο να μας αποδεχθούν και οι άλλοι.


Να είστε ειλικρινείς... Να είστε ειλικρινείς με το πως νιώθετε... και να το λέτε... να το εκφράζετε. Μην κρατάτε μέσα σας συναισθήματα, είτε θετικά είτε αρνητικά. Τα πρώτα δηλητηριάζονται με το να μην εκφράζονται και τα δεύτερα, δηλητηριάζουν εσάς γιατί δεν τ' αφήνετε να βγουν από μέσα σας. Μην θάβετε τις σκέψεις σας! Αποτελούν μέρος αυτού που είστε και όποιος δεν μπορεί να αποδεχθεί τις σκέψεις σας, δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί ποτέ πραγματικά κι εσάς τους ίδιους. Να είστε ειλικρινείς γιατί είναι από τα λίγα πράγματα που σε καθιστούν ουσιαστικά ηθικό, όχι απέναντι στα πρέπει, αλλά απέναντι σε σας τους ίδιους.


Να μείνετε μακριά από τοξικούς ανθρώπους... Και τοξικές καταστάσεις... Η αγάπη δεν είναι πάντα αρκετή! Το να νοιάζεσαι κάποιον δεν φτάνει! Το να προσπαθείς μόνο εσύ δεν φέρνει αποτελέσματα! Μην προσπαθείτε να σώσετε κάτι που ξέρετε πως έχει καταρρεύσει και δεν μπορεί να ξαναγίνει όπως ήταν. Οι σχέσεις που τελειώνουν άδοξα, όποια μορφή κι αν έχουν, πονάνε. Αλλά τα είπαμε... η αγάπη τα έχει αυτά. Και ναι, μπορεί να τελειώσει! Μένει όμως η ανάμνησή της και αν δεν θέλετε να την χάσετε κι αυτήν, να την μολύνετε και να την καταστρέψετε, αφήστε τα πράγματα ν' ακολουθήσουν την πορεία τους. Ίσως και να είναι για καλό! Μα πάνω απ' όλα, δεν σας αξίζει! Σε κανέναν δεν αξίζει...


Να είστε γενναίοι... Και όχι, το να είσαι γενναίος δεν σημαίνει να μην έχει αίσθηση του φόβου. Σημαίνει να βλέπεις τον φόβο, να τον νιώθεις, να τον βιώνεις, να τον αισθάνεσαι σε κάθε κύτταρο του σώματός σου, να κυριεύει το μυαλό σου, να κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν τρελή κι όμως, εσύ, ν' αποφασίζεις να τρέξεις κατά πάνω του. Το να είσαι γενναίος σημαίνει να έχεις τόλμη, να ρισκάρεις, να προσπαθείς, να παλεύεις, ακόμα κι αν ξέρεις πως αυτό μπορεί να έχει συνέπειες αλλά να μην σε νοιάζει. Γιατί ό,τι κι αν συμβεί, η απόφαση και το ρίσκο θα είναι δικά σου, θα τα έχει επιλέξει, θα τα έχεις ζήσει και παράλληλα, εκείνα, θα σε έχουν διδάξει.


Να είστε αισιόδοξοι... Το ξέρω, δεν είναι πάντα εύκολο! Βασικά, σχεδόν ποτέ δεν είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να πάψετε να προσπαθείτε. Όχι, δεν θα σας προτείνω να βλέπετε πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων. Κάποια πράγματα δεν έχουν θετική πλευρά. Θα σας προτείνω, όμως, να δημιουργήσετε εσείς μία. Όχι να ελπίζετε πως τα πράγματα θα στρώσουν, αλλά να έχετε την βεβαιότητα πως με την δική σας προσπάθεια, με την δική σας δουλειά, θα μπορέσουν να γίνουν καλύτερα και γιατί όχι, ίσως κάποια στιγμή να γίνουν ακόμα και ιδανικά.


Να μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας πει "αυτό δεν μπορείς να το κάνεις"... Να μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας μειώσει... Κάθε προσπάθεια, αξίζει αναγνώριση! Κάθε προσωπική θυσία, αξίζει σεβασμό! Αναγνωρίστε και σεβαστείτε πρώτοι τον εαυτό σας και μετά απαιτήστε και από τους άλλους να το κάνουν, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί αυτό είναι το σωστό. Λίγο ή πολύ, ό,τι κι αν κάνετε, ό,τι κι αν πετυχαίνετε, είναι αποτέλεσμα του δικού σας κόπου, της δικής σας αυτοθυσίας. Μην περιμένετε από τους άλλους να το αντιλαμβάνονται πάντα, μην τους αφήσετε ποτέ όμως να σας κάνουν να αισθανθείτε πως είτε εσείς είτε οι προσπάθειές σας δεν είναι σημαντικές ή σπουδαίες. Αυτό είναι κάτι που μόνο εσείς ξέρετε! Μόνο εσείς γνωρίζετε μέχρι που θέλετε και μπορείτε να φτάσετε. Απλά, κάντε το!

Καλή χρονιά σε όλους...

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

30άρισα... ώρα για γενική "ανασκόπηση"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:58 π.μ. 8 σχόλια

30!!! Ω, ναι... σήμερα είναι η μέρα που κάνω δυναμική είσοδο σε μια νέα δεκαετία, εκείνη που τόσες και τόσες γυναίκες στον πλανήτη τρέμουν. Των πρώτων “άντα”! Βασικά, ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η έκφραση. Ανέκαθεν μου ακουγόταν αρκετά... “καθυστερημένη”, αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Δεν ξέρω γιατί επικρατεί αυτός ο πανικός και ο σπαραγμός. Τι αλλάζει πραγματικά, άραγε; Σαφέστατα, εισερχόμαστε σ' ένα νέο κύκλο της ζωής μας αλλά αυτό δεν είναι κάτι που -θεωρητικά- συμβαίνει κάθε χρόνο; Μήπως, απλά, αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασύρεται από πράγματα και καταστάσεις που κάποιοι άλλοι μας έχουν επιβάλλει;
Τέλος πάντων, όπως και να 'χει, η 30η Δεκεμβρίου κάθε χρόνου, εκτός της γενέθλιας ημέρας μου (το ότι βγαίνουν την ίδια μέρα οι καλικάντζαροι θα το θεωρήσω κακόγουστο χιούμορ του γυναικολόγου της μάνας μου), είναι εκείνη που έχω αποφασίσει να κάνω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να κάνω απολογισμό του 2014, του ΓΑΜΗΜΕΝΟΥ 2014, που κακό ψόφο να έχει, να φύγει και να μην ξαναγυρίσει για τα επόμενα... βασικά, να μην ξαναγυρίσει ΠΟΤΕ, αν και πολύ φοβάμαι πως μες τους κύκλους της ζωής, θα ξαναζήσω κάποια στιγμή μια εξίσου σκατένια χρονιά.


2014! Η χρονιά που έκανε τις Επτά Πληγές του Φαραώ να μοιάζουν με διακοπές στην Σαντορίνη. Θα έχω να το λέω μέχρι να πεθάνω, για τα επόμενα 85 χρόνια δηλαδή. Πραγματικά, αν μου έλεγε κανείς στο ξεκίνημα της χρονιάς πως θα περνούσα του Χριστού τα Πάθη, δεν θα τον πίστευα. Θα θεωρούσα αδιανόητο σ' έναν τόσο συνηθισμένο και καθημερινό άνθρωπο όπως εμένα να συμβούν όλα αυτά που συνέβησαν. Κι όμως... Δεν έχω λόγια! Απλά τα πράγματα! Δεν ξέρω που να το πιάσω και που να το αφήσω, αφού το 2014 αποτελείται από δώδεκα μήνες όπου δεχόμουν συνεχή πλήγματα και που τα πράγματα πήγαιναν συνεχώς από το κακό στο χειρότερο. Έτσι, βρε αδερφέ, για να γελάει ο Θεός μες τα μούτρα μου κάθε φορά που έλεγα, “τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;”
Δεν θέλω να επεκταθώ και να αναλωθώ σε υπερβολικές λεπτομέρειες. Όχι μόνο θα σας κάνω να μιζεριάσετε, αλλά θα καταλήξω να εκνευριστώ ακόμα περισσότερο που χρειάστηκε να περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο για να έχω μια μικρή ελπίδα να δω τα πράγματα να πηγαίνουν καλύτερα. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες “πληγές” μας έρχονται από ανθρώπους που νοιαζόμαστε και είναι σημαντικοί για εμάς. Ως εκ τούτου, είναι θλιβερό και στενάχωρο μπροστά σε μια νέα ανατολή να κάθομαι να απαριθμώ τους λόγους που όλοι αυτοί με απογοήτευσαν. Δεν πειράζει... καλά να είμαστε, όχι για να ξεχνάμε, αλλά για να μαθαίνουμε... και να προσέχουμε.
Δεν θα κάνω, λοιπόν, ανασκόπηση του 2014 -που ελπίζω φεύγοντας να πάρει όλα τα σκατά που έφερε μαζί του-, αλλά ανασκόπηση των 30 χρόνων της ζωής μου. Των 30 χρόνων που θα έπρεπε να μου προκαλούν πανικό κι όμως, ως νούμερο, με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Το σκέφτηκα... το σκέφτηκα πολύ! Προσπάθησα πολύ σκληρά να καταλήξω στο γιατί δεν με έχει πιάσει αυτός ο πανικός για τον οποίο μιλάνε οι περισσότερες γυναίκες που είτε έχουν περάσει τον σκόπελο των 30, είτε τον πλησιάζουν επικίνδυνα. Και, τελικά, η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Δεν με νοιάζει και δεν φοβάμαι γιατί είμαι πλήρης, γιατί είμαι αυθεντική, γιατί δεν μετανιώνω για τίποτα απ' όσα έχω κάνει. 


Είμαι η Γιώτα, είμαι 30 χρονών και το δηλώνω με χαρά, καμάρι και περηφάνια. Πρώτα απ' όλα, έχω καλά γονίδια (ευχαριστώ, μαμά!) και δεν θεωρώ πως δείχνω για 30. Από την άλλη, δεν έχω απωθημένα. Όσα ήθελα να κάνω -ως τώρα-, τα έκανα. Όσο ήθελα να ζήσω, τα έχω ζήσει. Έμαθα να είμαι ειλικρινής και να λέω αυτό που σκέφτομαι, να εκφράζω όλα όσα νιώθω και κυρίως, να τα έχω καλά με τον εαυτό μου γιατί πολύ απλά, ξέρω ποια είμαι, ξέρω πως πορεύομαι και ξέρω που οδεύω. Είμαι 30 χρονών και μπορώ περήφανα να πω πως έχω κάνει κι έχω δει πολύ περισσότερα απ' όσα άλλοι άνθρωποι στην ηλικία μου. Έχω ζήσει μια γεμάτη ζωή και εξίσου γεμάτη σκοπεύω να είναι και αυτό που θ' ακολουθήσει (είπαμε... 85 χρόνια, μην ξεχνιόμαστε!)
Γι' αυτό, όχι 2014, δεν θα σ' αφήσω να με πτοήσεις. Θα σε αφήσω να φύγεις και θα σου κουνήσω το μαντήλι. Γιατί, απλά, ήσουν μια κακή χρονιά ανάμεσα σε τόσες άλλες καλές. Και ανάμεσα στα σκατά σου, ξεχώρισα και κάποια πετραδάκια που θα τα φυλάξω όπως τους αξίζει. Θα σε αφήσω να φύγεις για να κάνω χώρο στο 2015 που σίγουρα θα είναι καλύτερο από εσένα. Θα το κάνω εγώ να είναι καλύτερο. Δεν θα σε ξεχάσω, όχι γιατί δεν γίνεται, αλλά γιατί δεν θέλω. Καλώς ή κακώς, αποτελείς μέρος 30 υπέροχων συνολικά χρόνων που με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, έναν άνθρωπο που ξέρει τον εαυτό του και που καμαρώνει γι' αυτόν. Έναν άνθρωπο που αγαπάει με όλο του το είναι και θα συνεχίσει να το κάνει ακόμα κι αν πληγώνεται. Έναν άνθρωπο που όσο τον “χτυπάς”, τόσο επιμένει. Έναν άνθρωπο που χαμογελά ακόμα κι όταν κλαίει. Έναν άνθρωπο που πάντα θα ονειρεύεται, όσα εμπόδια κι αν βρει στον δρόμο του, και θα δουλεύει για να πραγματοποιεί τα όνειρά του αυτά.

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 18η εκπομπή - 16/12/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:58 μ.μ. 4 σχόλια
Την Τρίτη 02 Δεκεμβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." βρέθηκαν και πάλι στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο. Το θέμα της εκπομπής... αγαπημένα τραγούδια, με στίχους ή μη, από αγαπημένες -ή όχι και τόσο αγαπημένες- ταινίες.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν απλά επιθυμείτε να κάνετε μια επανάληψη, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 37η εκπομπή - 28/12/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:55 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014, στην 37η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", μένοντας πιστοί στο πνεύμα των ημερών, ακούσαμε περισσότερα κάλαντα με παραδοσιακές πινελιές, και διαβάσαμε ακόμα περισσότερα γιορτινά παραμύθια.



Αν δεν καταφέρατε να μας ακούσετε ή θέλετε να κάνετε μια επανάληψη, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 36η εκπομπή - 21/12/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:54 μ.μ. 4 σχόλια
Την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014, στην 36η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", με αφορμή τις άγιες ημέρες που διανύουμε, ακούσαμε κάλαντα της εποχής και διαβάσαμε παραμύθια για τους μικρούς μας φίλους με θέμα, τι άλλο... τα Χριστούγεννα.


Αν θέλετε ν' ακούσετε ξανά την εκπομπή, ή αν δεν την προλάβατε στην κανονική της ημέρα, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 35η εκπομπή - 14/12/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:50 μ.μ. 3 σχόλια
Την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014, στην 35η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", ασχοληθήκαμε με ένα θέμα που εσείς ζητήσατε. Μελλοποιημένη ποίηση, από Έλληνες καλλιτέχνες που τόσο αγαπάμε.


Αν δεν καταφέρατε ν' ακούστε την μελωδική μας εκπομπή ή αν θέλετε να κάνετε μια επανάληψη, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ιδέα • λέξη • λόγος | Festival of iDEAS 2014 - Θα είμαι κι εγώ εκεί

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 10:10 μ.μ. 2 σχόλια

Το πρώτο φεστιβάλ «Ιδέα • λέξη • λόγος» είναι γεγονός. Kαι αύριο, Τρίτη, 23 Δεκεμβρίου 2014, τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, θα βρίσκομαι κι εγώ εκεί για να δώσω το παρών μ' έναν ξεχωριστό τρόπο, στο όμορφο και ζεστό Beton7 στο Γκάζι.

23 Δεκεμβρίου | «Σκλάβοι στις εμπνεύσεις τους»*

Συγγραφείς και αυτά που τους εμπνέουν, που τους στοιχειώνουν ή τους κυνηγούν. Μια πρωτότυπη και προκλητική performance-installation, στο θέατρο του Beton7, όπου οι ιδέες και οι εμπνεύσεις παίρνουν σάρκα από την σάρκα των συγγραφέων, ανάσα απ’ την ανάσα τους και ζωή απ’ τη ζωή τους. Ανοιχτή όλη μέρα ως έκθεση, που θα εξελιχθεί σε μια απρόβλεπτη performance. Να είστε έτοιμοι για όλα.

Συμμετέχουν: Αγγέλα Γαβρίλη, Διονύσης Μαρίνος, Δημήτρης Νίκου, Γιώτα Παπαδημακοπούλου, Μικέλα Φερούση.

*ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το μυθιστόρημα «Οι σκλάβοι στα δεσμά τους», του Κων/νου Θεοτόκη.

Η είσοδος είναι χωρίς αντίτιμο, απαραίτητα όμως, με ένα βιβλίο (ή περισσότερα αν θέλετε) που θα «απελευθερωθεί» στη συνέχεια για το φεστιβάλ. Τα βιβλία που θα μείνουν στο χώρο του Beton7 μετά το τέλος του φεστιβάλ, θα προσφερθούν στο θεραπευτικό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ «Οξυγόνο», για την ενίσχυση της βιβλιοθήκης στον συμβουλευτικό σταθμό των φυλακών Αγίου Στεφάνου στην Πάτρα.

Σας περιμένουμε...

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Το "Μη με ξεχάσεις" στη λίστα του perizitito.gr με τα 50 πιο περιζήτητα βιβλία του 2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:25 μ.μ. 6 σχόλια
Το perizitito.gr έβγαλε τη λίστα με τα 50 πιο περιζήτητα βιβλία του 2014, και το δικό μου "Μη με ξεχάσεις", βρίσκεται ανάμεσά τους. Ευχαριστώ όλους εκείνους που το διάβασαν και το αγάπησαν, αλλά και όσους σκοπεύουν να το διαβάσουν στο μέλλον. Άλλωστε, το κάθε βιβλίο, εσείς οι αναγνώστες το κάνετε πετυχημένο. Κι αν μη τι άλλο, είναι τιμή για μένα να βλέπω το βιβλίο μου ανάμεσα σε άλλους, σπουδαίους τίτλους βιβλίων που αγαπώ, και συγγραφέων που εκτιμώ! 

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 17η εκπομπή - 02/12/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:30 μ.μ. 2 σχόλια
Την Τρίτη 02 Δεκεμβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." ήταν πιστές στο ραντεβού τους, μέσα από την συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο. Περιέργως -καλά, όχι και τόσο περιέργως, αλλά λέμε τώρα- σας άρεσαν πολύ οι μουσικές μας επιλογές και μας ζητήσατε να το επαναλάβουμε. Ικανοποιώντας, λοιπόν, την δικιά σας απαίτηση, επανήλθαμε με αγαπημένα μας τραγούδια που μας έχουν σημαδέψει και κάτι σημαίνουν για εμάς.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή και θέλετε να το κάνετε τώρα, ή αν απλά θέλετε να κάνετε μια επανάληψη, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 16η εκπομπή - 18/11/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:29 μ.μ. 6 σχόλια
Την Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." βρέθηκαν ακόμα μία φορά στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο, προκειμένου να σας κρατήσουν δίωρη συντροφιά. Κι επειδή βαριόμασταν να ετοιμάσουμε κάποιο καλύτερο και πιο περίπλοκο θέμα, μοιραστήκαμε μαζί σας τραγούδια που αγαπάμε, αλλά και τους λόγους που τ' αγαπάμε.


Για ν' ακούσετε την εκπομπή μας είτε για πρώτη φορά είτε σε επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 34η εκπομπή - 30/11/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 1:10 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014, στην 34η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", επανήλθαμε στο θέμα της προηγούμενης εκπομπής -έπειτα από δικιά σας απαίτηση-, με περισσότερα ξένα τραγούδια εμπνευσμένα από την ποίηση.


Αν δεν μπορέσατε ν' ακούσετε την εκπομπή ή αν θέλετα να την ξανακούσετε, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 33η εκπομπή - 23/11/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 1:07 μ.μ. 4 σχόλια
Την Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014, στην 33η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", ακολουθήσαμε πιο... μουσικούς ρυθμούς. Θέμα της εκπομπής, ξένα τραγούδια η έμπνευση των οποίων έχει προέλθει από την ποίηση.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν επιθυμείτε μια δεύτερη ακρόαση, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 31η εκπομπή - 26/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:36 μ.μ. 5 σχόλια
Την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014, στην 31η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων..." και στο studio του Ράδιο Αερόστατο, βρέθηκε για μια ακόμη φορά η φίλη και blogger Νικολέτα Κατσιούλη, με την οποία συζητήσαμε για τα εξώφυλλα εκείνα που λατρέψαμε, αλλά και για τα εξώφυλλα εκείνα που μισήσαμε και που πολλές φορές καταδίκασαν ένα υπέροχο βιβλίο.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή ή αν θέλετε να την ακούσετε σε επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Οι "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και το "Μη με ξεχάσεις" στην βιτρίνα του βιβλιοπωλείου "Δημόκριτος" στην Κοζάνη

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:57 π.μ. 2 σχόλια
Το βιβλιοπωλείο "Δημόκριτος" στην Κοζάνη υποστηρίζει τις εκδόσεις Μάτι. Προσωπικά, τους ευχαριστώ θερμά για την αγάπη, την στήριξη και την προβολή, που αναδεικνύει τη δουλειά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, και που ανάμεσα στα υπόλοιπα βιβλία της βιτρίνας τους έχουν συμπεριλάβει το "Ξεπεσμένοι Άγγελοι" και το "Μη με ξεχάσεις".



Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 15η εκπομπή - 21/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:05 μ.μ. 4 σχόλια
Την Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο και καλεσμένος μας αυτή τη φορά... ο άντρας μου! Ναι, τόσα έχετε ακούσει γι' αυτόν, καιρός ήταν να επισκεφτεί και ο Σάκης το studio μας. Θέμα της εκπομπής μας, η παλιά, καλή, ροκ μουσική σκηνή που δεν θα πάψουμε ποτέ ν' αγαπάμε και ν' απολαμβάνουμε.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή και θέλετε να το κάνετε τώρα, ή απλά σας κάνει κέφι μια επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας... 

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 14η εκπομπή - 14/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:52 π.μ. 2 σχόλια
Την Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο, έπειτα από έναν δύσκολο μήνα γεμάτο τεχνικά προβλήματα που όμως, επιτέλους, λύθηκαν. Στην παρέα μας βρέθηκε η Νικολέτα Κατσιούλη, για 1.826 φορά, σε μια εκπομπή γεμάτη καψούρα, έρωτα και την απελπισία εκείνη που μονάχα ο χωρισμός μπορεί να φέρει. 


Αν και η εκπομπή έπαιξε 3 φορές λόγω των προβλημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω, μπορείτε να την ξανακούσετε -αν το επιθυμείτε- ακολουθώντας τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...  

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 13η εκπομπή - 16/09/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:46 π.μ. 6 σχόλια
Την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο για τη νέα season, σε νέα ημέρα και νέα ώρα. Στην παρέα μας βρέθηκε ο Αλέκος, ο κολλητός της Μαρίας, ο οποίος μας κράτησε συντροφιά αναλύοντας μαζί μας τα κουτσομπολιά του καλοκαιριού, κι απολαμβάνοντας Disco επιτυχίες που όλοι αγαπάμε.


Αν δεν καταφέρατε ν' ακούσετε την εκπομπή ή αν επιθυμείτε να την ακούσετε ακόμα μία φορά, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας... 

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 30η εκπομπή - 19/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:31 μ.μ. 5 σχόλια
Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014, στην 30η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", έπεσα σε παραλλήρημα. Θέμα της εκπομπής, η συνέπεια των εκδοτικών οίκων όσον αφορά τις σειρές βιβλίων και όχι μόνο, η συνέπεια των αναγνωστών και τα συνεχή, ασταμάτητα παράπονά τους, καθώς και η ανταλλαγή και ο δανεισμός και κατά πόσο έχουν επηρεάσει την αγορά.


Αν δεν καταφέρατε να μας ακούσετε ή αν θέλετε να μας ακούσετε ξανά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 29η εκπομπή - 12/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:21 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014, στην 29η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", επανήλθαμε στις ταινίες που έχουν βασιστεί σε λογοτεχνικά βιβλία, όπως σας είχαμε υποσχεθεί την προηγούμενη season. Η θεματολογία αυτή είναι πλέον μόνιμη στην εκπομπή και θα παίζει μία φορά το μήνα, με επιλεγμένους τίτλους για εσάς και μόνο.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή, ή αν θέλετε να την ακούσετε ακόμα μία φορά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 28η εκπομπή - 05/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:52 μ.μ. 2 σχόλια

Όσοι δεν μπορέσατε να ακούσετε ή θέλετε να ξανακούσετε την 28η εκπομπή, "Η Μαγεία των Λέξεων...", που βγήκε στον αέρα την Κυριακή 05 Οκτωβρίου 2014, από την συχνότητα του Ράδιο-Αερόστατο, με την υποφαινόμενη πίσω από το μικρόφωνο, μπορείτε να το κάνετε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.mixcloud.com/papadimakopoulougiota/η-μαγεια-των-λεξεων-με-την-γιώτα-παπαδημακοπούλου-051014/

Μια εκπομπή αφιερωμένη στους μικρούς μας φίλους, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Εύχομαι να την απολαύσετε και να βρήκατε πρωτότυπες ιδέες αγορών για τα μικρά σας "τερατάκια", για όλα τα γούστα.

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, στις 12 το μεσημέρι ακριβώς, θα είμαστε παρεούλα με πολλά, ενδιαφέροντα θέματα.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 27η εκπομπή - 28/09/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:16 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014, στην 27η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων..." -και στην πρώτη 1η της φετινής season-, βρέθηκε στο studio του Ράδιο Αερόστατο η φίλη και blogger, Νικολέτα Κατσιούλη, με την οποία και συζητήσαμε για όσα λογοτεχνικά νέα ακούστηκαν μέσα στο καλοκαίτι, αλλά και για τα βιβλία του φθινοπώρου και του χειμώνα της περιόδου 2014-2015.


Αν δεν καταφέρατε να μας ακούσετε ή αν θέλετε να μας ακούσετε ξανά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Η συγγραφέας Νατάσα Γκουτζικίδου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:14 μ.μ. 2 σχόλια
Η φίλη και συγγραφέας Νατάσα Γκουτζικίδου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:


"Τη Γιώτα, τη γνώρισα μέσα από αυτό το βιβλίο της και αγάπησα την καθαρή γραφή της. Χωρίς περιττές εκφράσεις, χωρίς ανούσιες περιγραφές με λόγο που ρέει και σε κρατάει κολλημένο στις σελίδες του βιβλίου, μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι η προσωπική του καθένα μας, στα χέρια της Γιώτας γίνεται μια μοναδική ιστορία αγάπης. Βασικό προσόν ενός καλού συγγραφέα είναι να μπορεί να καθηλώσει τον αναγνώστη και να τον κάνει να οικειοποιηθεί την ιστορία που του διηγείται. Η Γιώτα διαθέτει τη στόφα αυτή."

Ό,τι και να πω για την Νατάσα θα είναι πολύ λίγο... Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ, μια φίλη που αγαπώ και μια συγγραφέας που θαυμάζω. Και τα λόγια της αυτά, αλλά και άλλα -ξέρει εκείνη-, είναι για μένα πολύ πιο σημαντικά απ' όσο -ίσως- νομίζει.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Η Μαριάνθη για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:03 μ.μ. 2 σχόλια
Η Μαριάνθη διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:



""Μη με ξεχάσεις" εκλιπαρούσε με πολλή αγάπη και πόνο ο Αντρέας. Εγώ με το χέρι στην καρδιά δηλώνω πως "δε θα σε ξεχάσω Αντρέα". Ταξιδεύοντας μαζί σου μέσα από τις σελίδες, βίωσα την κάθε στιγμή σαν να ήταν δική μου και ένιωσα κάθε συναίσθημα τόσο δυνατά όσο και εσύ. Τόσο καλά αποτύπωσε στο χαρτί την ιστορία σου η λαμπρή συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου."

Μαριάνθη μου, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά και για την αγάπη σου απέναντι στον Ανδρέα μου. Ελπίζω κι εύχομαι, στο μέλλον, να σε κάνω ν' αγαπήσεις κι άλλες ιστορίες ακόμα πιο δυνατά.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η συγγραφέας Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:37 μ.μ. 4 σχόλια
Η φίλη και συγγραφέας Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" κι έγραψε στο Goodreads:



"Η ιστορία του Ανδρέα, πραγματικά μένει αξέχαστη! Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας χαρακτήρας ρεαλιστικός, με ελαττώματα αλλά και συναισθηματική δύναμη, με χιούμορ και απολαυστικό τρόπο σκέψης.

Το στήσιμο του "Μη με ξεχάσεις", πρωτότυπο! Μέσα σε εφτά ημέρες εκτυλίσσεται η ιστορία ενός άντρα που για χρόνια άφηνε τις φοβίες και τον εγωισμό του να μπουν εμπόδιο στην ευτυχία που κρατούσε στα χέρια του. Αποφάσεις και σιωπές που προβληματίζουν, σχετικά με τις επιλογές που κάνουμε, ή ακόμη χειρότερα ΔΕΝ κάνουμε στη ζωή μας, καθρεφτίζονται σε αυτόν τον... αγώνα δρόμου μιας εβδομάδας. Συναισθήματα οικεία, συλλογισμοί που ίσως επιφέρουν ένα βαθμό ταύτισης. Μου ήταν αδύνατο να μην το διαβάσω ως το τέλος μεμιάς, άπαξ και το ξεκίνησα.

Αγαπώ ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο, για πολλούς λόγους. Τόσο ο πρωταγωνιστής, όσο και το αντικείμενο του πόθου και του πόνου του, η καλύτερη του φίλη Αλεξάνδρα, είναι ήρωες τόσο γήινοι που δεν μπόρεσα παρά να συμπάσχω μαζί τους. Η πλοκή είναι κινηματογραφικά δοσμένη, και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες στέκονται στιβαρά στις σκηνές που μοιράζονται με τους πρωταγωνιστές, παρά τα σύντομα περάσματα τους. Το ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη αποτελεί ένα ακόμη θετικό στοιχείο. Είναι ένα στοίχημα για μια γυναίκα δημιουργό να διηγηθεί μια ιστορία με το στόμα ενός άντρα, και η προσωπική απαίτηση ικανοποιήθηκε με το αποτέλεσμα!

Καθ' όλη την ανάγνωση του, ήμουν διχασμένη ανάμεσα στην συμπόνοια για την αγωνία του Ανδρέα και την ανάγκη να γελάσω με τον τρόπο που μετέφερε τα γεγονότα. Ήταν συνειδητοποιημένος για την ευθύνη του στο ερωτικό αδιέξοδο που βρέθηκε, χωρίς αυτό βέβαια να στερεί στην μετάδοση της συναισθηματικής έντασης. Η προφορικότητα του λόγου της συγγραφέως κάνει το κείμενο άμεσο, και ρευστό.

Δεν θα περιγράψω το πως ένιωσα όταν το έκλεισα, γιατί θα προδώσω την ιστορία, αλλά ένα είναι το σίγουρο: Προβληματίστηκα σχετικά με τα δικά μου αδιέξοδα, και βρήκα χρόνο μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας ν'αναρωτηθώ "Είναι τελικά ο χρόνος σύμμαχος μας;""

Και τι να πω εγώ, τώρα; Ευχαριστώ; Για ποιο πράγμα; Για τα υπέροχα λόγια της; Για το υπέροχο cover που έφτιαξε με τα χεράκια της; Θα είναι λίγο... αλλά αυτό το ξέρει! Όπως και ξέρει και πολλά άλλα που δεν χρειάζεται καν να ειπωθούν...

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Γράμματα εραστών (2): "Τι κι αν έφυγες..."

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 2:00 μ.μ. 5 σχόλια

Πάντα εδώ με οδηγούν τα βήματά μου. Σαν να μην υπάρχει άλλος προορισμός, άλλος τόπος πια για μένα. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω κοντά σου. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω στο φύσημα του αέρα το άγγιγμά μου. Μόνο εδώ μπορώ να μυρίσω το άρωμά σου. Κάποιες φορές, μπορώ να αισθανθώ ακόμα και τα χέρια σου να τυλίγονται γύρω μου. Μπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου, όπως τις νύχτες εκείνες που ξυπνούσα από εφιάλτες.
«Μη φοβάσαι» έλεγες. «Είμαι εδώ. Δεν θα πάω πουθενά.»
«Το υπόσχεσαι;» σε ρωτούσα όλο αγωνία και απλά χαμογελούσες και τα σκοτάδια χάνονταν.
«Σ' το υπόσχομαι!»
Πάντα αυτό έλεγες. Κάθε φορά. Υποσχέσεις μιας αγάπης που θα κρατούσε για πάντα. Υποσχέσεις μιας σχέσης που δεν θ' αλλοίωνε ο χρόνος. Υποσχέσεις... Υποσχέσεις... Λόγια στον άνεμο. Λέξεις, τίποτα παραπάνω. Λόγια που την σημασία τους δεν καταλάβαινες. Λόγια που έκρυβαν μέσα τους πράξεις που δεν μπορούσες να τηρήσεις.
Ήρθε ο χειμώνας. Χειμώνας ήταν και τότε, θυμάσαι; Τότε που έφυγες και χάθηκες. Τότε που με άφησες μονάχη. Τότε που πήρες πίσω όλες τις υποσχέσεις που μου είχες δώσει. Τότε που με διέλυσες. Και η ψυχή μου, κομμάτια χιλιάδες που ακόμα δεν κατάφερα να κολλήσω. Κομμάτια που διαλύονται στο άγγιγμά μου και που φθείρονται σε κάθε προσπάθεια.
Κρύωνα πολύ εκείνο το βράδυ. Είχα αγκαλιάσει σφιχτά το μαξιλάρι σου και εισέπνεα το άρωμά σου. Ένα άρωμα που με τις ημέρες όλο και θα λιγόστευε, αλλά δεν το σκεφτόμουν τότε. Ίσως να το είχα προφυλάξει. Ίσως να είχα καταφέρει να το κάνω να κρατήσει λίγο παραπάνω. Ίσως είχα παρατείνει το μαρτύριό μου μ' έναν τρόπο ακόμη.
Έκλαψα πολύ. Όχι μόνο εκείνη τη νύχτα. Όχι... Έκλαψα κάθε νύχτα που ακολούθησε. Κάθε που έπεφτε το σκοτάδι οι εφιάλτες επέστρεφαν πιο απειλητικοί. Η απουσία σου, ακόμα πιο αισθητή. Και το κρύωνε δυνάμωνε, το ίδιο και η σιωπή. Αναρωτήθηκες ποτέ σου, πώς μπορεί η σιωπή του θανάτου να είναι πιο δυνατή ακόμα κι απ' τους ήχους της ζωής; Ούτε κι εγώ. Όχι πριν από εκείνη τη νύχτα. Όχι πριν από τις νύχτες που με στοίχειωσαν μετά την φυγή σου.
Γιατί, αλήθεια, επέλεξες να φύγεις; Γιατί δεν πάλεψες λίγο περισσότερο; Γιατί δεν πάλεψες για εμάς; Γιατί δεν κρατήθηκες από την υπόσχεση που μου είχες δώσει; Γιατί δεν κρατήθηκες από την αγάπη μου για σένα; Γιατί υπήρξες τόσο δειλός; Εσύ, που πάντα υποκρινόσουν πως ήσουν μαχητής. Ίσως αυτό να είναι που αποκαλούν κάποιοι ειρωνία.
Δεν άντεξες, είπαν κάποιοι. Δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, ισχυρίστηκαν κάποιοι άλλοι. Ίσως να έχουν δίκιο, όμως... Όχι! Δεν μπορώ να το δεχθώ! Δεν θέλω να το κάνω! Γιατί αν πάψω να είμαι θυμωμένη μαζί σου, μπορεί να σε αφήσω να φύγεις πραγματικά και δεν το θέλω. Δεν το αντέχω... Δεν... δεν μπορώ...
Μου λείπει η ζεστασιά σου. Μου λείπει να νιώθω τα δάχτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου. Μου λείπει το χαμόγελό του που έφτανε και φώτιζε τα μάτια σου που μέσα τους χανόμουν. Μου λείπει το γέλιο σου που ήταν η πιο όμορφη μελωδία που άκουσα ποτέ μου. Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου που κάθε φορά που προσπαθώ να τον ανακαλέσω, είναι όλο και πιο δύσκολο. 
Σε ξεχνάω... μου φεύγεις... Φεύγεις πραγματικά όσο περνάει ο καιρός, και δεν μπορώ να τ' αντέξω. Θέλω να γυρίσεις πίσω. Γύρνα πίσω... Αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να συμβεί. Ξέρω πως δεν θα γίνει. Θα μείνεις εκεί που βρίσκεσαι. Ίσως και να είσαι ευτυχισμένος. Ίσως να μπορώ να γίνω κι εγώ ευτυχισμένη. Έτσι μου λένε. Ίσως... αλλά όχι σήμερα, όχι απόψε.
Απόψε θα κοιμηθώ φορώντας το πουκάμισό σου εκείνο που τόσο σιχαινόμουν, αλλά που είναι το μόνο που έχει ακόμα το άρωμά σου. Και θα το ποτίσω με τα δάκρυά μου ξανά. Ποιος ξέρει... Ίσως μια μέρα να στερέψουν. Ίσως μια μέρα να χαμογελάσω ξανά. Ίσως μια μέρα να μπορέσω ν' αγαπήσω και πάλι. Ίσως... 
Τι; Να πάψω να σ' αγαπάω; Μην είσαι ανόητος! Ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Για μένα πάντα θα είσαι ο ένας. Θα είσαι εκείνη η μεγάλη αγάπη που νικά τον χρόνο, νικά το άπειρο. Θα είσαι η αγάπη που θα ζει για πάντα γιατί ακόμα κι αν έφυγες, ένα κομμάτι σου θα ζει μέσα μου. Εσύ μ' έμαθες να ζω. Εσύ μ' έμαθες να ελπίζω, να προσμένω. Εσύ μ' έμαθες ν' αγαπάω. Τι κι αν εσύ μου τα πήρες πίσω, δεν ξεχνάω ότι μου τα προσέφερες κάποτε. 
Η νύχτα έρχεται. Θα είναι κρύα. Υγρασία. Μπορεί να βρέξει. Το μάρμαρο είναι παγωμένο, υγρό. Το τζάμι μπροστά από την φωτογραφία σου θόλωσε. Πρέπει να φύγω. Όμως αύριο θα είμαι εδώ. Κάθε μέρα θα είμαι εδώ. Μέχρι να νιώσω πως μπορώ να προχωρήσω. Ίσως να έρθει αυτή η μέρα. Ξέρω πως αυτό θα ήθελες. Όμως, για την ώρα, άσε με να κλαίω για το ότι έχεις φύγει χωρίς ένα αντίο, χωρίς ένα φιλί. Άσε με να κρέμομαι από μια αγάπη που δεν πέθανε μαζί σου, αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει όσο της ήταν γραφτό.
Άσε με να σ' αγαπάω... Άσε την αγάπη μου να σου κρατάει συντροφιά... Άσε τη θύμησή σου να μείνει μαζί μου κι απόψε...

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Δείτε πίσω από τις μάσκες και κρατήστε κοντά σας όσους αξίζουν

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:01 μ.μ. 5 σχόλια

Μπήκε ο Νοέμβρης και σύμφωνα με την αστρολογία, θα έπρεπε τα πράγματα να έχουν αρχίσει να στρώνουν εδώ και μία βδομάδα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους Αιγόκερους, αλλά για μένα και κάποιες φίλες μου, τα πράγματα, δεν άλλαξαν καθόλου. Όχι, τουλάχιστον, προς το καλύτερο. Οπότε σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε; Ότι, μάλλον, πρέπει να αρχίσουμε ευχόμαστε να μην χειροτερέψουν, παρά να ευχόμαστε για την καλυτέρευσή τους. Τώρα, ίσως να σκέφτεστε πως ακούγομαι πολύ ηττοπαθής, και ίσως να έχετε δίκιο... σ' έναν βαθμό. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου το τελευταίο διάστημα, αλλά παρ' όλα ταύτα το παλεύω.

Γενικά, το 2014, μέχρι στιγμής, μόνο ευγενικό δεν έχει φανεί μαζί μου. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω τα αίτια αυτής της απύθμενης μαυρίλας, αφού η ουσία βρίσκεται στο ότι γαμιέται ο Δίας, αν και αν κρίνω από την μυθολογία μας, αυτό ήταν γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων. Απλά, ο Ζευς, συνεχίζει να επιδίδεται στο σπορ μέχρι και σήμερα. Και καλά κάνει, το σεξ είναι χαρά και υγεία, αλλά τι φταίμε εμείς οι υπόλοιποι να μας πηδάει χωρίς να μας ρωτήσει και χωρίς στο τέλος-τέλος να το ευχαριστιόμαστε; Υποτίθεται πως από αυτή την πράξη, καλό είναι ν' αντλούν ευχαρίστηση όλα τα εμπλεκόμενα μέλη. Anyway...

Δεν πιστεύω πως είμαι κακός άνθρωπος. Οξύθυμη, ναι. Νευρική, σίγουρα. Απόλυτη, ναι, αλλά μόνο όταν έχω αποδείξεις για το δίκιο μου. Σκληρή στα λόγια μου, αδιαμφισβήτητα. Ειλικρινής, παραπάνω απ' όσο ίσως θα έπρεπε, αλλά χωρίς να με νοιάζει. Ειρωνική, κάτι που αποτελεί μέρος της απύθμενης γοητείας μου (γκουχου-γκουχου!!!), και καυστική, το δίχως άλλο. Άδικη, όμως, όχι. Δεν υπήρξα ποτέ. Αχάριστη, επίσης. Δοτική, περισσότερο απ' όσο άξιζαν ορισμένοι άνθρωποι σε πολλές περιπτώσεις. Συμπονετική, μέχρι βλακείας. Πρόθυμη, μέχρι καβαλήματος. Ηλίθια... μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, όχι επειδή δεν είχα επίγνωση της ηλιθιότητάς μου, αλλά επειδή ήθελα να την παραστήσω αφήνοντας άλλους να με καβαλήσουν. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με κάνουν καλό άνθρωπο, κακό πάντως, δεν με κάνουν στα σίγουρα.


Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ο χρόνος, μέχρι τώρα, αποδείχτηκε πολύ διδακτικός. Κατάλαβα ποια πρόσωπα κρύβονταν πίσω από μάσκες, ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή μου και ποιοι όχι. Συνειδητοποίησα τι θέλω και τι δεν θέλω μέσα στην καθημερινότητά μου και αναθεώρησα τα όριά μου. Μέσα μου, εδώ και καιρό, έχει αρχίσει ένα ξεκαθάρισμα. Πολύ λυτρωτική διαδικασία, αν θέλετε τη γνώμη μου, την οποία θα συνέστηνα σε κάθε έναν από εσάς, προκειμένου να αποβάλλετε από τη ζωή σας κάθε τι βρώμικο που απλά την ρυπαίνει και την μολύνει. Η καθημερινότητα είναι από μόνη της σκληρή και αμείλικτη, τοξική και επίπονη, με τις μικρές και τις μεγάλες της λεπτομέρειες. Είναι περιττό να επιτρέπετε σε εξίσου τοξικούς ανθρώπους να καταστρέφουν ό,τι καλό παλεύετε να δημιουργήσετε, πρακτικά και συναισθηματικά. Η ψυχική σας υγεία είναι πολύτιμη για να αναλώνεστε.

Τον τελευταίο χρόνο κατάλαβα πως ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν, παρά που αγωνίζονται να αποδείξουν κάτι, ίσως και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι υποκριτές, ψεύτες, νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους, είναι εκμεταλλευτές, συναισθηματικά ανώριμοι, εγωπαθείς και δήθεν, ηλίθιοι, ανεύθυνοι, ανίκανοι να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και πολλά άλλα. Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, δεν τους χρειάζομαι, όπως δεν τους χρειάζεται κανένας να υπάρχουν στη ζωή του. Όταν επιτρέπεις σε ένα παράσιτο να απλώσει τις ρίζες του πολύ βαθιά, είναι δύσκολο μετά να το ξεριζώσεις. Όχι ακατόρθωτο, αλλά θέλει περισσότερο κόπο και σου στοιχίζει ακόμα πιο πολύ απ' ότι αν λάβεις τα μέτρα σου εξαρχής. 


Δεν θέλω, όμως, να είμαι γκρινιάρα και μίζερη. Δεν θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο πλημμυρισμένη από αρνητικότητα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να γκρεμίσουν την ευτυχία μας, υπάρχουν πάντα εκείνοι που την χτίζουν κομμάτι, κομμάτι. Προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι, κάνοντάς μας να χαμογελάμε, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Και δεν το καταλαβαίνουν επειδή δεν προσπαθούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Οι πράξεις τους είναι ειλικρινείς, ασυναίσθητες, δεν έχουν κρυφά κίνητρα, παρά παρακινούνται μόνο από αγάπη και καλή θέληση. Αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ. Αυτούς τους ανθρώπους έχω ανάγκη. Για την παρουσία αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου δοξάζω κάθε μέρα το Θεό. Επειδή είμαι αρκετά ευλογημένη για να τους έχω κοντά μου και να σκέφτομαι στις πιο σκοτεινές μου ώρες πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί ένας καλός λόγος, ένα γλυκό χαμόγελο, μια τρυφερή αγκαλιά, είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να βρούμε τη δύναμη που έχουμε ανάγκη, προκειμένου να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Γράμματα εραστών (1): "Γιατί γράφω;"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:54 μ.μ. 4 σχόλια

Κάποτε με είχες ρωτήσει γιατί γράφω κι εγώ είχα γελάσει. 
«Χωρίς λόγο» σου είχα απαντήσει, θαρρώ, και χάθηκα ξανά στις λέξεις μου.
Συνέχισα να γράφω και οι λέξεις έγιναν μια ιστορία, η ιστορία μια σειρά από σελίδες, λόγια το νόημα των οποίων δεν καταλάβαινα ούτε κι εγώ. Λόγια μεγάλα. Λόγια ωραία. Λόγια αγάπης που δεν έφταναν όμως στην καρδιά μου. Λόγια που ίσως είχα ανάγκη ν' ακούσω. Λόγια που βαθιά μέσα μου λαχταρούσα να γίνουν πράξεις. Επιθυμίες... Ναι, αυτό νόμιζα πως ήταν. Κρυμμένοι πόθοι σε σκοτεινές γωνιές του μυαλού και της ψυχής μου. Λαχτάρες ανεκπλήρωτες που ο χρόνος μου στερούσε.
«Μ' αγαπάς;»
Η ερώτησή μου με είχε ξαφνιάσει. Σ' αγαπούσα, άραγε; Δεν ήξερα! Ποθούσα το κορμί σου. Πρόσμενα τις μικρές εκείνες στιγμές της ηδονής που απλόχερα μου χάριζες και που χωρίς δεύτερη σκέψη, άρπαζα χωρίς να σου δίνω κάτι σε αντάλλαγμα. Λαχταρούσα τα χέρια και τα χείλη σου, τα καυτά μονοπάτια που αυτά χάραζαν στο σώμα μου.
«Σε θέλω!»
Αυτή ήταν η απάντησή μου. Πόθος. Όχι αγάπη. Τι ήξερα γι' αυτήν, άλλωστε; Τίποτα! Σκόρπιες ιδέες και προσδοκίες. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο. Αυτό ήταν η αγάπη για μένα. Μπορούσα να ζήσω χωρίς εσένα. Αυτό πίστευα. Άρα, πώς μπορούσα να σε αγαπάω, όταν το να ζήσω μακριά σου ήταν κάτι που μπορούσα ν' αντέξω; Η αγάπη πρέπει να είναι σπαρακτική. Να σε κυριεύει. Να σε ορίζει. Να σε οδηγεί σε μονοπάτια αδιάβατα, ακόμα κι αν καταστραφείς. Η αγάπη είναι τραγωδία. Ναι, αυτό πίστευα.
«Τελείωσα...»
Μια λέξη. Μόνο αυτή. Τίποτα άλλο. Δεν είπες κάτι περισσότερο πριν φύγεις. Και όμως, μέσα στη λέξη αυτή, βρισκόταν όλο το νόημα του κόσμου μας. Του κόσμου που οι δυο μας είχαμε χτίσει. Ενός κόσμου με ήχους αγκομαχητών και την μυρωδιά της επιθυμίας στα μπερδεμένα σεντόνια. Δεν προσπάθησα να σε κρατήσω. Δεν αγωνίστηκα να σου αλλάξω γνώμη. Δεν το ήθελα. Δεν το ένιωθα. Και συνέχισα να γράφω.
Λέξεις. Σελίδες. Νέες ιστορίες. Και κάθε μία απ' αυτές, ακόμα πιο σκοτεινή. Ακόμα πιο τραγική. Ο έρωτας παρέμενε ανεκπλήρωτος και οι εραστές, μπλέκονταν στα δίχτυα του χρόνου και χάνονταν στην ανυπαρξία. Αγάπη. Λειψή. Ανολοκλήρωτη. Ατελείωτη και όμως, πάντα εκεί, παρούσα. Αγάπη που όλο και μεγάλωνε παρά που δεν έβρισκε ποτέ την ευτυχία που της άξιζε. Πόνος. Παντού... Στις λέξεις. Στις σελίδες. Μέσα μου.
Δάκρυα. Δάκρυα στα μάτια μου κι από 'κει, στα μάγουλα, στα χείλη αλμύρα. Άπλωνα το χέρι να τ' αγγίξω και αναρωτιόμουν: "Γιατί κλαίω;" Τι ήταν, άραγε, αυτό που έκαιγε βαθιά μέσα στο στήθος μου και στερούσε την ανάσα μου. Δύσκολο... Ήταν τόσο δύσκολο το ν' αναπνέω. Πονάει το ν' αναπνέεις, καμιά φορά. Πονάει το να είσαι ζωντανός. Πονάει το ν' αγαπάς. Ν' αγαπάς...
Ναι, αγάπη μου... Τότε το κατάλαβα. Όταν έφυγες και χάθηκες. Όταν η θύμησή σου δεν ήταν παρά μια θολή εικόνα στο μυαλό μου. Όταν λαχταρούσα το άγγιγμά σου και η ανάμνησή του ξεγλιστρούσε μέσα από τα δάχτυλά μου. Πάσχισα να την κρατήσω, αλλά δεν μπορούσα. Και κάθε μέρα που περνάει, η απουσία σου είναι πιο ζωντανή. Κι εγώ μέσα μου, είμαι πιο νεκρή. Μέρα με τη μέρα. Λεπτό το λεπτό. Με κάθε λέξη που το μελάνι σχηματίζει πάνω στις λευκές σελίδες.
Ακόμα γράφω. Δεν σταματάω ποτέ. Δεν ξέρω αν μπορώ να σταματήσω. Γράφω όπως και τότε, μόνο που τώρα πια, κάτι έχει αλλάξει. Γράφω μ' έναν σκοπό. Γράφω γιατί έχω μια επιθυμία. Αυτήν που είχα πάντα αλλά δεν το γνώριζα. Γράφω για να σε κρατήσω κοντά μου, γιατί μονάχα έτσι μπορώ να μην σε ξεχάσω. Γράφω για να μείνει ζωντανή η ανάμνησή σου που πάντα θα στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες μου. Γράφω για να θυμάμαι πόσο σ' αγάπησα. Πόσο σ' αγαπάω...
Ξαφνιάστηκες, σωστά; Καταλαβαίνω... Κι εγώ ξαφνιάστηκα όταν οι λέξεις ξεγλίστρησαν ανάμεσα από τα χείλη μου, ανεξέλεγκτες, γεμάτες πόνο και οδύνη. Σ' αγαπάω, κι ας μην μπορώ να στο πω. Σ' αγαπάω με κάθε μου ανάσα. Σ' αγαπάω με κάθε μου καρδιοχτύπι. Και όταν δεν θα αναπνέω πια, και η καρδιά μου θα έχει πεθάνει, η αγάπη μου θα είναι ακόμα ζωντανή. Σ' αγαπάω κι ας μην το μάθεις ποτέ. Σ' αγαπάω και θα γράφω για να μην λησμονηθεί στο πέρασμα του χρόνου.

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014

Η Πετρούλα Τριανταφυλλίδου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:40 μ.μ. 2 σχόλια
Η Πετρούλα Τριανταφυλλίδου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Facebook:


"Εσείς τι θα κάνατε αν είσασταν ερωτευμένοι με τον/την καλύτερο/η φίλο/η σας και μαθαίνατε ότι σε λίγες μέρες παντρεύεται; Διάβασα το ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ της Γιώτα Παπαδημακοπούλου που μιλάει για μια φιλία είκοσι χρόνων,μια φιλία που εξελίχθηκε σε έρωτα. Η συγγραφέας γράφει σε πρώτο πρόσωπο και αφηγητής της ιστορίας είναι ο Ανδρέας. Μόλις μαθαίνει ότι παντρεύεται η καλυτερή του φίλη, η Άλεξ, χάνει τη γη κάτω απο τα πόδια του. Ένα σας λέω. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ. Με μια λέξη, ΥΠΕΡΟΧΟ."

Πετρούλα μου, για μια ακόμα φορά, σ' ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία του Ανδρέα μου και που την αγκάλιασες με τόση αγάπη. Ελπίζω κι εύχομαι, στο κοντινό μέλλον, να γράψω κι άλλες ιστορίες που θα σε κερδίσουν.

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Ένα νέο "τέλος"... ή μήπως "μια νέα αρχή";

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:13 μ.μ. 6 σχόλια
Σήμερα, μπήκε μια τελεία. Γράφτηκε ένα τέλος. Ή, ίσως, να έγινε μια νέα αρχή... ποιος ξέρει... Κάποια πράγματα, αντέχουν "μέχρι το τέλος του χρόνου". Ο χρόνος είναι ατελείωτος, όπως και η αγάπη, που δεν χρειάζεται να είναι τέλεια. Αρκεί να μπορείς να την βιώσεις, τις φωτεινές και τις σκοτεινές της ώρες, με όλο σου το είναι.


Οι περισσότεροι συγγραφείς, όταν ολοκληρώνουν ένα μυθιστόρημά τους, λένε πως στενοχωριούνται που θ' αφήσουν πίσω τους ήρωές τους. Για μένα, δεν ισχύει αυτό. Οι ήρωές μου παραμένουν για πάντα μαζί μου, μέσα στην καρδιά μου. Είναι ασφαλείς, προστατευμένοι, κανείς δεν μπορείς να τους αγγίξει, να τους βλάψει, να τους βγάλει από μέσα μου. Η ύπαρξή τους δεν τελειώνει με την λέξη "τέλος". Δεν τελειώνει η ιστορία τους εκεί που σταματάω να την αφηγούμαι εγώ. Συνεχίζει, και με την σκέψη αυτή πορεύομαι κι εγώ και πολύ συχνά τους αναζητώ, θέλοντας να δω πως τα περνάνε. 


Σήμερα, λοιπόν, τελείωσε μια διαδρομή που όταν άρχισε, πίστευα πως θα ήταν πολύ πιο μακριά και πολύ πιο δύσκολη απ' όσο αποδείχτηκε. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε σε μια άσχημη περίοδο που όμως, κατάφερα να απολαύσω και που με έκανε να νιώσω τόσα πολλά, όμορφα συναισθήματα, που θα το έκανα ξανά από την αρχή, αρκεί να μπορούσα να ζήσω την ίδια εμπειρία. Ν' ακούσω τη μουσική, να νιώσω τον ρυθμό, να χορέψω στη βροχή...


Και στην διαδρομή αυτή, από την αρχή της μέχρι τον τελικό προορισμό όπου η αυλαία έπεσε, είχα υπέροχους συνοδοιπόρους που αγάπησαν τον Κωνσταντίνο μου και την Κρυσταλλία μου -ίσως- περισσότερο κι από εμένα την ίδια. Ανθρώπους που γέλασαν, θύμωσαν κι έκλαψαν, που έζησαν την ιστορία αυτή με κάθε κύτταρό τους. Ανθρώπους που αγαπάω, που με στήριξαν, με ενθάρρυναν, με έκαναν να γελάσω ή να συγκινηθώ όταν όλα έμοιαζαν μπερδεμένα και ακατόρθωτα. Ανθρώπους που τους χρωστάω ένα ευχαριστώ. Ευχαριστώ, λοιπόν, Άρτεμις, Μπαλοπιτάκι, Νικολέτα, Μπακαράκι, Τόνια, Ειρήνη, κι όσο λίγο κι αν ακούγεται, κρύβει μέσα περισσότερα. Εσείς, ξέρετε...

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Το "Μη με ξεχάσεις" βολτάρει στο Tumblr

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:16 μ.μ. 1 σχόλια
Υπάρχουν κάποια βράδια που δεν σε παίρνει ο ύπνος. Υπάρχουν οι τυχαίες εκείνες στιγμές που σε φέρνουν αντιμέτωπο με κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Έτσι συνέβη και με μένα... Γιατί ο Ανδρέας μου, βολτάρει στο Tumblr και φαίνεται πως κρατάω και σε άλλους συντροφιά... Ευχαριστώ, όχι μόνο την Μαρία που πρώτη τα μοιράστηκε, αλλά και όλους εκείνους που με την σειρά τους, δανείστηκαν τα λόγια μου και στόλισαν τους "τοίχους" τους.


Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Η Γεωργία και το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:47 π.μ. 2 σχόλια

Η Γεωργία Ρετετάκου, ανάμεσα σε άλλους υπέροχους τίτλους, επέλεξε και το δικό μου "Μη με ξεχάσεις". Την ευχαριστώ και ανυπομονώ να το διαβάσει και να μου πει τις εντυπώσεις της.

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Βασίλης και το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 5:44 μ.μ. 6 σχόλια

Πριν από μερικές ημέρες πέτυχα τον γιο μου να σκαλίζει μία από τις βιβλιοθήκες μου. Στα χεράκια του κρατούσε ένα βιβλίο και το συναίσθημα που με κατέλαβε ήταν πανικός μην έχει κάνει καμία ζημιά. "Τι κάνεις εκεί;", τον ρώτησα. Με κοίταξε με ένα απορρημένο βλέμμα αλλά χαμογελώντας την ίδια στιγμή. "Διαβάζω το βιβλίο σου, μαμά. Βασικά, θα το διαβάσω όταν μεγαλώσω και θα ξέρω, αλλά τώρα θέλω να το δω λίγο".


Το αποτέλεσμα; Να γίνω κατακόκκινη και να θέλω να τον ζουλίξω στην αγκαλιά μου μέχρι να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Και ναι, αυτές οι μικρές στιγμές, είναι που με κάνουν περήφανη κι ευτυχισμένη.
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal