Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 15η εκπομπή - 21/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:05 μ.μ. 4 σχόλια
Την Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο και καλεσμένος μας αυτή τη φορά... ο άντρας μου! Ναι, τόσα έχετε ακούσει γι' αυτόν, καιρός ήταν να επισκεφτεί και ο Σάκης το studio μας. Θέμα της εκπομπής μας, η παλιά, καλή, ροκ μουσική σκηνή που δεν θα πάψουμε ποτέ ν' αγαπάμε και ν' απολαμβάνουμε.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή και θέλετε να το κάνετε τώρα, ή απλά σας κάνει κέφι μια επανάληψη, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας... 

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 14η εκπομπή - 14/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:52 π.μ. 2 σχόλια
Την Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο, έπειτα από έναν δύσκολο μήνα γεμάτο τεχνικά προβλήματα που όμως, επιτέλους, λύθηκαν. Στην παρέα μας βρέθηκε η Νικολέτα Κατσιούλη, για 1.826 φορά, σε μια εκπομπή γεμάτη καψούρα, έρωτα και την απελπισία εκείνη που μονάχα ο χωρισμός μπορεί να φέρει. 


Αν και η εκπομπή έπαιξε 3 φορές λόγω των προβλημάτων που αναφέρθηκαν παραπάνω, μπορείτε να την ξανακούσετε -αν το επιθυμείτε- ακολουθώντας τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας...  

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

"Σαββατοχτυπημένες..." 13η εκπομπή - 16/09/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 11:46 π.μ. 6 σχόλια
Την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014, οι "Σαββατοχτυπημένες..." επέστρεψαν στην συχνότητα του Ράδιο Αερόστατο για τη νέα season, σε νέα ημέρα και νέα ώρα. Στην παρέα μας βρέθηκε ο Αλέκος, ο κολλητός της Μαρίας, ο οποίος μας κράτησε συντροφιά αναλύοντας μαζί μας τα κουτσομπολιά του καλοκαιριού, κι απολαμβάνοντας Disco επιτυχίες που όλοι αγαπάμε.


Αν δεν καταφέρατε ν' ακούσετε την εκπομπή ή αν επιθυμείτε να την ακούσετε ακόμα μία φορά, δεν έχετε παρά ν' ακολουθήσετε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε δεύτερη Τρίτη είμαστε στον αέρα 20.00μ.μ.-22.00μ.μ. και σας περιμένουμε στην παρέα μας... 

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 30η εκπομπή - 19/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:31 μ.μ. 5 σχόλια
Την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014, στην 30η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", έπεσα σε παραλλήρημα. Θέμα της εκπομπής, η συνέπεια των εκδοτικών οίκων όσον αφορά τις σειρές βιβλίων και όχι μόνο, η συνέπεια των αναγνωστών και τα συνεχή, ασταμάτητα παράπονά τους, καθώς και η ανταλλαγή και ο δανεισμός και κατά πόσο έχουν επηρεάσει την αγορά.


Αν δεν καταφέρατε να μας ακούσετε ή αν θέλετε να μας ακούσετε ξανά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 29η εκπομπή - 12/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:21 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014, στην 29η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων...", επανήλθαμε στις ταινίες που έχουν βασιστεί σε λογοτεχνικά βιβλία, όπως σας είχαμε υποσχεθεί την προηγούμενη season. Η θεματολογία αυτή είναι πλέον μόνιμη στην εκπομπή και θα παίζει μία φορά το μήνα, με επιλεγμένους τίτλους για εσάς και μόνο.


Αν δεν ακούσατε την εκπομπή, ή αν θέλετε να την ακούσετε ακόμα μία φορά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 28η εκπομπή - 05/10/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:52 μ.μ. 2 σχόλια

Όσοι δεν μπορέσατε να ακούσετε ή θέλετε να ξανακούσετε την 28η εκπομπή, "Η Μαγεία των Λέξεων...", που βγήκε στον αέρα την Κυριακή 05 Οκτωβρίου 2014, από την συχνότητα του Ράδιο-Αερόστατο, με την υποφαινόμενη πίσω από το μικρόφωνο, μπορείτε να το κάνετε ακολουθώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://www.mixcloud.com/papadimakopoulougiota/η-μαγεια-των-λεξεων-με-την-γιώτα-παπαδημακοπούλου-051014/

Μια εκπομπή αφιερωμένη στους μικρούς μας φίλους, με αφορμή την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Εύχομαι να την απολαύσετε και να βρήκατε πρωτότυπες ιδέες αγορών για τα μικρά σας "τερατάκια", για όλα τα γούστα.

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, στις 12 το μεσημέρι ακριβώς, θα είμαστε παρεούλα με πολλά, ενδιαφέροντα θέματα.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

"Η Μαγεία των Λέξεων..." 27η εκπομπή - 28/09/2014

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 8:16 μ.μ. 2 σχόλια
Την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014, στην 27η κατά σειρά εκπομπή της "Μαγείας των Λέξεων..." -και στην πρώτη 1η της φετινής season-, βρέθηκε στο studio του Ράδιο Αερόστατο η φίλη και blogger, Νικολέτα Κατσιούλη, με την οποία και συζητήσαμε για όσα λογοτεχνικά νέα ακούστηκαν μέσα στο καλοκαίτι, αλλά και για τα βιβλία του φθινοπώρου και του χειμώνα της περιόδου 2014-2015.


Αν δεν καταφέρατε να μας ακούσετε ή αν θέλετε να μας ακούσετε ξανά, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:

Και μην ξεχνάτε... κάθε Κυριακή, συντονιζόμαστε στο Ράδιο Αερόστατο μεταξύ 12.00μ.μ. και 13.00μ.μ.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Η συγγραφέας Νατάσα Γκουτζικίδου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:14 μ.μ. 2 σχόλια
Η φίλη και συγγραφέας Νατάσα Γκουτζικίδου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:


"Τη Γιώτα, τη γνώρισα μέσα από αυτό το βιβλίο της και αγάπησα την καθαρή γραφή της. Χωρίς περιττές εκφράσεις, χωρίς ανούσιες περιγραφές με λόγο που ρέει και σε κρατάει κολλημένο στις σελίδες του βιβλίου, μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι η προσωπική του καθένα μας, στα χέρια της Γιώτας γίνεται μια μοναδική ιστορία αγάπης. Βασικό προσόν ενός καλού συγγραφέα είναι να μπορεί να καθηλώσει τον αναγνώστη και να τον κάνει να οικειοποιηθεί την ιστορία που του διηγείται. Η Γιώτα διαθέτει τη στόφα αυτή."

Ό,τι και να πω για την Νατάσα θα είναι πολύ λίγο... Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ, μια φίλη που αγαπώ και μια συγγραφέας που θαυμάζω. Και τα λόγια της αυτά, αλλά και άλλα -ξέρει εκείνη-, είναι για μένα πολύ πιο σημαντικά απ' όσο -ίσως- νομίζει.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Η Μαριάνθη για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 7:03 μ.μ. 2 σχόλια
Η Μαριάνθη διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" και έγραψε στο Goodreads:



""Μη με ξεχάσεις" εκλιπαρούσε με πολλή αγάπη και πόνο ο Αντρέας. Εγώ με το χέρι στην καρδιά δηλώνω πως "δε θα σε ξεχάσω Αντρέα". Ταξιδεύοντας μαζί σου μέσα από τις σελίδες, βίωσα την κάθε στιγμή σαν να ήταν δική μου και ένιωσα κάθε συναίσθημα τόσο δυνατά όσο και εσύ. Τόσο καλά αποτύπωσε στο χαρτί την ιστορία σου η λαμπρή συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου."

Μαριάνθη μου, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά και για την αγάπη σου απέναντι στον Ανδρέα μου. Ελπίζω κι εύχομαι, στο μέλλον, να σε κάνω ν' αγαπήσεις κι άλλες ιστορίες ακόμα πιο δυνατά.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η συγγραφέας Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου για το "Μη με ξεχάσεις"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 6:37 μ.μ. 4 σχόλια
Η φίλη και συγγραφέας Άρτεμις Βελούδου-Αποκότου διάβασε το "Μη με ξεχάσεις" κι έγραψε στο Goodreads:



"Η ιστορία του Ανδρέα, πραγματικά μένει αξέχαστη! Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας χαρακτήρας ρεαλιστικός, με ελαττώματα αλλά και συναισθηματική δύναμη, με χιούμορ και απολαυστικό τρόπο σκέψης.

Το στήσιμο του "Μη με ξεχάσεις", πρωτότυπο! Μέσα σε εφτά ημέρες εκτυλίσσεται η ιστορία ενός άντρα που για χρόνια άφηνε τις φοβίες και τον εγωισμό του να μπουν εμπόδιο στην ευτυχία που κρατούσε στα χέρια του. Αποφάσεις και σιωπές που προβληματίζουν, σχετικά με τις επιλογές που κάνουμε, ή ακόμη χειρότερα ΔΕΝ κάνουμε στη ζωή μας, καθρεφτίζονται σε αυτόν τον... αγώνα δρόμου μιας εβδομάδας. Συναισθήματα οικεία, συλλογισμοί που ίσως επιφέρουν ένα βαθμό ταύτισης. Μου ήταν αδύνατο να μην το διαβάσω ως το τέλος μεμιάς, άπαξ και το ξεκίνησα.

Αγαπώ ιδιαίτερα αυτό το βιβλίο, για πολλούς λόγους. Τόσο ο πρωταγωνιστής, όσο και το αντικείμενο του πόθου και του πόνου του, η καλύτερη του φίλη Αλεξάνδρα, είναι ήρωες τόσο γήινοι που δεν μπόρεσα παρά να συμπάσχω μαζί τους. Η πλοκή είναι κινηματογραφικά δοσμένη, και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες στέκονται στιβαρά στις σκηνές που μοιράζονται με τους πρωταγωνιστές, παρά τα σύντομα περάσματα τους. Το ότι η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη αποτελεί ένα ακόμη θετικό στοιχείο. Είναι ένα στοίχημα για μια γυναίκα δημιουργό να διηγηθεί μια ιστορία με το στόμα ενός άντρα, και η προσωπική απαίτηση ικανοποιήθηκε με το αποτέλεσμα!

Καθ' όλη την ανάγνωση του, ήμουν διχασμένη ανάμεσα στην συμπόνοια για την αγωνία του Ανδρέα και την ανάγκη να γελάσω με τον τρόπο που μετέφερε τα γεγονότα. Ήταν συνειδητοποιημένος για την ευθύνη του στο ερωτικό αδιέξοδο που βρέθηκε, χωρίς αυτό βέβαια να στερεί στην μετάδοση της συναισθηματικής έντασης. Η προφορικότητα του λόγου της συγγραφέως κάνει το κείμενο άμεσο, και ρευστό.

Δεν θα περιγράψω το πως ένιωσα όταν το έκλεισα, γιατί θα προδώσω την ιστορία, αλλά ένα είναι το σίγουρο: Προβληματίστηκα σχετικά με τα δικά μου αδιέξοδα, και βρήκα χρόνο μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας ν'αναρωτηθώ "Είναι τελικά ο χρόνος σύμμαχος μας;""

Και τι να πω εγώ, τώρα; Ευχαριστώ; Για ποιο πράγμα; Για τα υπέροχα λόγια της; Για το υπέροχο cover που έφτιαξε με τα χεράκια της; Θα είναι λίγο... αλλά αυτό το ξέρει! Όπως και ξέρει και πολλά άλλα που δεν χρειάζεται καν να ειπωθούν...

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2014

Γράμματα εραστών (2): "Τι κι αν έφυγες..."

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 2:00 μ.μ. 5 σχόλια

Πάντα εδώ με οδηγούν τα βήματά μου. Σαν να μην υπάρχει άλλος προορισμός, άλλος τόπος πια για μένα. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω κοντά σου. Μόνο εδώ μπορώ να νιώσω στο φύσημα του αέρα το άγγιγμά μου. Μόνο εδώ μπορώ να μυρίσω το άρωμά σου. Κάποιες φορές, μπορώ να αισθανθώ ακόμα και τα χέρια σου να τυλίγονται γύρω μου. Μπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου, όπως τις νύχτες εκείνες που ξυπνούσα από εφιάλτες.
«Μη φοβάσαι» έλεγες. «Είμαι εδώ. Δεν θα πάω πουθενά.»
«Το υπόσχεσαι;» σε ρωτούσα όλο αγωνία και απλά χαμογελούσες και τα σκοτάδια χάνονταν.
«Σ' το υπόσχομαι!»
Πάντα αυτό έλεγες. Κάθε φορά. Υποσχέσεις μιας αγάπης που θα κρατούσε για πάντα. Υποσχέσεις μιας σχέσης που δεν θ' αλλοίωνε ο χρόνος. Υποσχέσεις... Υποσχέσεις... Λόγια στον άνεμο. Λέξεις, τίποτα παραπάνω. Λόγια που την σημασία τους δεν καταλάβαινες. Λόγια που έκρυβαν μέσα τους πράξεις που δεν μπορούσες να τηρήσεις.
Ήρθε ο χειμώνας. Χειμώνας ήταν και τότε, θυμάσαι; Τότε που έφυγες και χάθηκες. Τότε που με άφησες μονάχη. Τότε που πήρες πίσω όλες τις υποσχέσεις που μου είχες δώσει. Τότε που με διέλυσες. Και η ψυχή μου, κομμάτια χιλιάδες που ακόμα δεν κατάφερα να κολλήσω. Κομμάτια που διαλύονται στο άγγιγμά μου και που φθείρονται σε κάθε προσπάθεια.
Κρύωνα πολύ εκείνο το βράδυ. Είχα αγκαλιάσει σφιχτά το μαξιλάρι σου και εισέπνεα το άρωμά σου. Ένα άρωμα που με τις ημέρες όλο και θα λιγόστευε, αλλά δεν το σκεφτόμουν τότε. Ίσως να το είχα προφυλάξει. Ίσως να είχα καταφέρει να το κάνω να κρατήσει λίγο παραπάνω. Ίσως είχα παρατείνει το μαρτύριό μου μ' έναν τρόπο ακόμη.
Έκλαψα πολύ. Όχι μόνο εκείνη τη νύχτα. Όχι... Έκλαψα κάθε νύχτα που ακολούθησε. Κάθε που έπεφτε το σκοτάδι οι εφιάλτες επέστρεφαν πιο απειλητικοί. Η απουσία σου, ακόμα πιο αισθητή. Και το κρύωνε δυνάμωνε, το ίδιο και η σιωπή. Αναρωτήθηκες ποτέ σου, πώς μπορεί η σιωπή του θανάτου να είναι πιο δυνατή ακόμα κι απ' τους ήχους της ζωής; Ούτε κι εγώ. Όχι πριν από εκείνη τη νύχτα. Όχι πριν από τις νύχτες που με στοίχειωσαν μετά την φυγή σου.
Γιατί, αλήθεια, επέλεξες να φύγεις; Γιατί δεν πάλεψες λίγο περισσότερο; Γιατί δεν πάλεψες για εμάς; Γιατί δεν κρατήθηκες από την υπόσχεση που μου είχες δώσει; Γιατί δεν κρατήθηκες από την αγάπη μου για σένα; Γιατί υπήρξες τόσο δειλός; Εσύ, που πάντα υποκρινόσουν πως ήσουν μαχητής. Ίσως αυτό να είναι που αποκαλούν κάποιοι ειρωνία.
Δεν άντεξες, είπαν κάποιοι. Δεν μπορούσες να κάνεις διαφορετικά, ισχυρίστηκαν κάποιοι άλλοι. Ίσως να έχουν δίκιο, όμως... Όχι! Δεν μπορώ να το δεχθώ! Δεν θέλω να το κάνω! Γιατί αν πάψω να είμαι θυμωμένη μαζί σου, μπορεί να σε αφήσω να φύγεις πραγματικά και δεν το θέλω. Δεν το αντέχω... Δεν... δεν μπορώ...
Μου λείπει η ζεστασιά σου. Μου λείπει να νιώθω τα δάχτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου. Μου λείπει το χαμόγελό του που έφτανε και φώτιζε τα μάτια σου που μέσα τους χανόμουν. Μου λείπει το γέλιο σου που ήταν η πιο όμορφη μελωδία που άκουσα ποτέ μου. Μου λείπει ο ήχος της φωνής σου που κάθε φορά που προσπαθώ να τον ανακαλέσω, είναι όλο και πιο δύσκολο. 
Σε ξεχνάω... μου φεύγεις... Φεύγεις πραγματικά όσο περνάει ο καιρός, και δεν μπορώ να τ' αντέξω. Θέλω να γυρίσεις πίσω. Γύρνα πίσω... Αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να συμβεί. Ξέρω πως δεν θα γίνει. Θα μείνεις εκεί που βρίσκεσαι. Ίσως και να είσαι ευτυχισμένος. Ίσως να μπορώ να γίνω κι εγώ ευτυχισμένη. Έτσι μου λένε. Ίσως... αλλά όχι σήμερα, όχι απόψε.
Απόψε θα κοιμηθώ φορώντας το πουκάμισό σου εκείνο που τόσο σιχαινόμουν, αλλά που είναι το μόνο που έχει ακόμα το άρωμά σου. Και θα το ποτίσω με τα δάκρυά μου ξανά. Ποιος ξέρει... Ίσως μια μέρα να στερέψουν. Ίσως μια μέρα να χαμογελάσω ξανά. Ίσως μια μέρα να μπορέσω ν' αγαπήσω και πάλι. Ίσως... 
Τι; Να πάψω να σ' αγαπάω; Μην είσαι ανόητος! Ποτέ δεν θα γίνει αυτό. Για μένα πάντα θα είσαι ο ένας. Θα είσαι εκείνη η μεγάλη αγάπη που νικά τον χρόνο, νικά το άπειρο. Θα είσαι η αγάπη που θα ζει για πάντα γιατί ακόμα κι αν έφυγες, ένα κομμάτι σου θα ζει μέσα μου. Εσύ μ' έμαθες να ζω. Εσύ μ' έμαθες να ελπίζω, να προσμένω. Εσύ μ' έμαθες ν' αγαπάω. Τι κι αν εσύ μου τα πήρες πίσω, δεν ξεχνάω ότι μου τα προσέφερες κάποτε. 
Η νύχτα έρχεται. Θα είναι κρύα. Υγρασία. Μπορεί να βρέξει. Το μάρμαρο είναι παγωμένο, υγρό. Το τζάμι μπροστά από την φωτογραφία σου θόλωσε. Πρέπει να φύγω. Όμως αύριο θα είμαι εδώ. Κάθε μέρα θα είμαι εδώ. Μέχρι να νιώσω πως μπορώ να προχωρήσω. Ίσως να έρθει αυτή η μέρα. Ξέρω πως αυτό θα ήθελες. Όμως, για την ώρα, άσε με να κλαίω για το ότι έχεις φύγει χωρίς ένα αντίο, χωρίς ένα φιλί. Άσε με να κρέμομαι από μια αγάπη που δεν πέθανε μαζί σου, αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει όσο της ήταν γραφτό.
Άσε με να σ' αγαπάω... Άσε την αγάπη μου να σου κρατάει συντροφιά... Άσε τη θύμησή σου να μείνει μαζί μου κι απόψε...

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Δείτε πίσω από τις μάσκες και κρατήστε κοντά σας όσους αξίζουν

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:01 μ.μ. 5 σχόλια

Μπήκε ο Νοέμβρης και σύμφωνα με την αστρολογία, θα έπρεπε τα πράγματα να έχουν αρχίσει να στρώνουν εδώ και μία βδομάδα. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους Αιγόκερους, αλλά για μένα και κάποιες φίλες μου, τα πράγματα, δεν άλλαξαν καθόλου. Όχι, τουλάχιστον, προς το καλύτερο. Οπότε σε ποιο συμπέρασμα καταλήγουμε; Ότι, μάλλον, πρέπει να αρχίσουμε ευχόμαστε να μην χειροτερέψουν, παρά να ευχόμαστε για την καλυτέρευσή τους. Τώρα, ίσως να σκέφτεστε πως ακούγομαι πολύ ηττοπαθής, και ίσως να έχετε δίκιο... σ' έναν βαθμό. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου το τελευταίο διάστημα, αλλά παρ' όλα ταύτα το παλεύω.

Γενικά, το 2014, μέχρι στιγμής, μόνο ευγενικό δεν έχει φανεί μαζί μου. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύσω τα αίτια αυτής της απύθμενης μαυρίλας, αφού η ουσία βρίσκεται στο ότι γαμιέται ο Δίας, αν και αν κρίνω από την μυθολογία μας, αυτό ήταν γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων. Απλά, ο Ζευς, συνεχίζει να επιδίδεται στο σπορ μέχρι και σήμερα. Και καλά κάνει, το σεξ είναι χαρά και υγεία, αλλά τι φταίμε εμείς οι υπόλοιποι να μας πηδάει χωρίς να μας ρωτήσει και χωρίς στο τέλος-τέλος να το ευχαριστιόμαστε; Υποτίθεται πως από αυτή την πράξη, καλό είναι ν' αντλούν ευχαρίστηση όλα τα εμπλεκόμενα μέλη. Anyway...

Δεν πιστεύω πως είμαι κακός άνθρωπος. Οξύθυμη, ναι. Νευρική, σίγουρα. Απόλυτη, ναι, αλλά μόνο όταν έχω αποδείξεις για το δίκιο μου. Σκληρή στα λόγια μου, αδιαμφισβήτητα. Ειλικρινής, παραπάνω απ' όσο ίσως θα έπρεπε, αλλά χωρίς να με νοιάζει. Ειρωνική, κάτι που αποτελεί μέρος της απύθμενης γοητείας μου (γκουχου-γκουχου!!!), και καυστική, το δίχως άλλο. Άδικη, όμως, όχι. Δεν υπήρξα ποτέ. Αχάριστη, επίσης. Δοτική, περισσότερο απ' όσο άξιζαν ορισμένοι άνθρωποι σε πολλές περιπτώσεις. Συμπονετική, μέχρι βλακείας. Πρόθυμη, μέχρι καβαλήματος. Ηλίθια... μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο, όχι επειδή δεν είχα επίγνωση της ηλιθιότητάς μου, αλλά επειδή ήθελα να την παραστήσω αφήνοντας άλλους να με καβαλήσουν. Δεν ξέρω αν όλα αυτά με κάνουν καλό άνθρωπο, κακό πάντως, δεν με κάνουν στα σίγουρα.


Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ο χρόνος, μέχρι τώρα, αποδείχτηκε πολύ διδακτικός. Κατάλαβα ποια πρόσωπα κρύβονταν πίσω από μάσκες, ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή μου και ποιοι όχι. Συνειδητοποίησα τι θέλω και τι δεν θέλω μέσα στην καθημερινότητά μου και αναθεώρησα τα όριά μου. Μέσα μου, εδώ και καιρό, έχει αρχίσει ένα ξεκαθάρισμα. Πολύ λυτρωτική διαδικασία, αν θέλετε τη γνώμη μου, την οποία θα συνέστηνα σε κάθε έναν από εσάς, προκειμένου να αποβάλλετε από τη ζωή σας κάθε τι βρώμικο που απλά την ρυπαίνει και την μολύνει. Η καθημερινότητα είναι από μόνη της σκληρή και αμείλικτη, τοξική και επίπονη, με τις μικρές και τις μεγάλες της λεπτομέρειες. Είναι περιττό να επιτρέπετε σε εξίσου τοξικούς ανθρώπους να καταστρέφουν ό,τι καλό παλεύετε να δημιουργήσετε, πρακτικά και συναισθηματικά. Η ψυχική σας υγεία είναι πολύτιμη για να αναλώνεστε.

Τον τελευταίο χρόνο κατάλαβα πως ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν, παρά που αγωνίζονται να αποδείξουν κάτι, ίσως και στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι υποκριτές, ψεύτες, νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους, είναι εκμεταλλευτές, συναισθηματικά ανώριμοι, εγωπαθείς και δήθεν, ηλίθιοι, ανεύθυνοι, ανίκανοι να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και πολλά άλλα. Αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, δεν τους χρειάζομαι, όπως δεν τους χρειάζεται κανένας να υπάρχουν στη ζωή του. Όταν επιτρέπεις σε ένα παράσιτο να απλώσει τις ρίζες του πολύ βαθιά, είναι δύσκολο μετά να το ξεριζώσεις. Όχι ακατόρθωτο, αλλά θέλει περισσότερο κόπο και σου στοιχίζει ακόμα πιο πολύ απ' ότι αν λάβεις τα μέτρα σου εξαρχής. 


Δεν θέλω, όμως, να είμαι γκρινιάρα και μίζερη. Δεν θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο πλημμυρισμένη από αρνητικότητα. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να γκρεμίσουν την ευτυχία μας, υπάρχουν πάντα εκείνοι που την χτίζουν κομμάτι, κομμάτι. Προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι, κάνοντάς μας να χαμογελάμε, ακόμα κι αν δεν το καταλαβαίνουν. Και δεν το καταλαβαίνουν επειδή δεν προσπαθούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Οι πράξεις τους είναι ειλικρινείς, ασυναίσθητες, δεν έχουν κρυφά κίνητρα, παρά παρακινούνται μόνο από αγάπη και καλή θέληση. Αυτούς τους ανθρώπους αγαπώ. Αυτούς τους ανθρώπους έχω ανάγκη. Για την παρουσία αυτών των ανθρώπων στη ζωή μου δοξάζω κάθε μέρα το Θεό. Επειδή είμαι αρκετά ευλογημένη για να τους έχω κοντά μου και να σκέφτομαι στις πιο σκοτεινές μου ώρες πως όλα θα πάνε καλά. Γιατί ένας καλός λόγος, ένα γλυκό χαμόγελο, μια τρυφερή αγκαλιά, είναι όλα όσα χρειαζόμαστε για να βρούμε τη δύναμη που έχουμε ανάγκη, προκειμένου να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal