Παρασκευή 31 Μαρτίου 2017

Το διήγημά μου, "Αδιέξοδη σιωπή", ανάμεσα στα διακριθέντα του Διαγωνισμού Φαντασία 2017

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 4:07 μ.μ. 4 σχόλια

Το είδος μου -συγγραφικά πάντα- είναι το αισθηματικό και κοινωνικό μυθιστόρημα. Παρ' όλα ταύτα, αγαπώ τη λογοτεχνία του φανταστικού και τα θρίλερ, αλλά την ίδια στιγμή, έχω μια μικρή, αν όχι αντιπάθεια, προκατάληψη απέναντι στα διηγήματα. Ωστόσο, το θέμα του συγκεκριμένου διαγωνισμού, χτύπησε ένα εσωτερικό καμπανάκι και σκέφτηκα: "Δε βαριέσαι! Τι έχεις να χάσεις;", με αποτέλεσμα να κάτσω και να γράψω κι εγώ μια ιστορία 2500 λέξεων, η οποία πίστευα πως θα περνούσε στα ψιλά, όντας πολύ έξω από μένα. Και όμως, προκάλεσα στον εαυτό μου και προς μεγάλη μου χαρά -κι έκπληξη- ενημερώθηκα πως το διήγημά μου βρίσκεται ανάμεσα στα διακριθέντα. Ευχαριστώ πολύ για την τιμή! Τελικά καλά τα έλεγα... οι "ταμπέλες" υπάρχουν απλά για να έχουμε να λέμε. Αν θέλουμε, όλα τα μπορούμε!

Αναλυτικά τ' αποτελέσματα του διαγωνισμού στον παρακάτω σύνδεσμο:

Κυριακή 19 Μαρτίου 2017

Γράμματα εραστών (5): "Θυμάμαι... Εσύ;"

Αναρτήθηκε από Γιώτα Παπαδημακοπούλου στις 12:22 μ.μ. 4 σχόλια


"Θυμάσαι;"
Αυτό με ρωτούσες πριν από κάθε μας ξεκίνημα. Αν θυμάμαι εσένα. Αν θυμάμαι τα φιλιά σου. Αν θυμάμαι όσα ζήσαμε μαζί. Αν θυμάμαι τους όρκους που ανταλλάξαμε. Αν θυμάμαι πως κάποτε ήσουν όλος μου ο κόσμος. Αν θυμάμαι το πόσο σ' αγαπούσα...
Και κάθε φορά, χωρίς ενδοιασμό, μα μ' ένα κόμπο στο λαιμό, σου απαντούσα: "Ναι, θυμάμαι!".
Και τότε ο χρόνος σταματούσε και το παρελθόν μας απωθούσα στα πιο σκοτεινά μέρη του μυαλού μου, όχι γιατί ήθελα να το ξεχάσω, αλλά γιατί προσπαθούσα να υποκριθώ για να μας δώσω μία ακόμα ευκαιρία στο όνειρο. Αλλά θυμόμουν... Όπως εσένα, έτσι θυμόμουν και το παρελθόν μας που όλο επέστρεφε πιο δυνατό και γινόταν παρόν και μέλλον για εμάς. Γιατί, στον ατέρμονο κύκλο της ζωής μας, ήμασταν από την αρχή καταδικασμένοι να τελειώνουμε ότι αρχίζαμε και ξανά απ' την αρχή.
Και κάθε φορά που έλεγα πως κουράστηκα, πιο πολύ από πριν σε αγαπούσα. Και κάθε φορά που έφευγα μακριά σου, πιο πολύ ήθελα να βρίσκομαι κοντά σου. Και κάθε φορά που έλεγα πως ποτέ πια δεν θα γυρνούσα, με μεγαλύτερη βιασύνη έτρεχα κοντά σου για να βρεθώ ανάμεσα στα χέρια σου που μ' έκλειναν στην αγκαλιά σου και με έσφιγγαν στερώντας μου ένα κομμάτι από εμένα.
Αλήθεια, πότε ξεκίνησε αυτό; Πότε ήταν που σταμάτησα να νοιάζομαι για μένα και όλη μου η έννοια έγινες εσύ και τα δικά σου θέλω; Πότε παραδόθηκα στο πρόσταγμά σου, που όσο με καλούσε κοντά σου, τόσο έμοιαζε να μ' απωθεί και να με διώχνει χιλιόμετρα και τέρμινα μακριά από σένα; Πότε έπαψα να είμαι το κορίτσι εκείνο που αγαπούσε τη ζωή, κι έγινα το κορίτσι εκείνο που δεν αγαπούσε τίποτα άλλο παρά μονάχα εσένα;
Θυμάμαι τις νύχτες που ξαγρύπνησα και έκλαψα πονώντας εξαιτίας σου. Θυμάμαι όλα τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες. Θυμάμαι κάθε ξημέρωμα που σκοτείνιαζε από θλίψη. Θυμάμαι κάθε καρδιοχτύπι που προκαλούσε κάθε νέα σου απόρριψη, κάθε σου παιχνίδι σε βάρος της ψυχής μου που μαύρισε και χάθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Και, μα τω Θεώ, τι έχει απομείνει από εμένα; Τι έχει απομείνει απ' αυτό που ήμασταν οι δυο μας και αυτό που απέγινα δυστυχώντας για εσένα; 
Ένα απέραντο κενό, αυτό έχει απομείνει, μάτια μου, και ανάμεσα στα τείχη που ύψωσε περιπλανιέμαι και ψάχνω μάταια να βρω μια χαραμάδα φως, όχι για να βρω τη λύτρωση, αλλά την χαμένη που πίστη στην ελπίδα πως μπορεί κάποτε, πραγματικά, όλο αυτό το μαρτύριο να τελειώσει. Μα μπορεί, αλήθεια, να τελειώσει, αν η αυλαία δεν πέσει οριστικά; Αν δεν πείσω την καρδιά μου να πάψει να σ' αγαπά και ν' αρχίσει να σε μισεί για όλα τα σημάδια που άφησες πάνω της, σημάδια που πονάνε και ματώνουν και μόνο στο άκουσμα της δικής σου της φωνής; Μια φωνή που με καλεί να την ακολουθήσω και πάλι στην κόλαση μιας αγάπης καταδικασμένης να μην πραγματωθεί ποτέ; Γιατί αυτό είμαστε! Μια αγάπη που ακροβατεί ανάμεσα στον εφιάλτη και στο όνειρο, με το πρώτο να βγαίνει πάντα νικητής όσο κι αν αγωνίζεται το δεύτερο.
Μ' αγαπάς, μου λες, και κάθε φορά με φέρνεις κοντά σου... Τόσο απλά... Τόσο αβίαστα... Τόσο εύκολα... Θύμα σου αιώνιο, να προσμένω τη στιγμή που θ' ακούσω τα λόγια σου αυτά. Υποσχέσεις εικονικές, ψεύτικες, απραγματοποίητες στο άπειρο του χρόνου. Όμως, είναι πράγματι αρκετό αυτό; Μπορεί η ελπίδα να είναι αρκετή; Μπορώ να συνεχίσω να θυμάμαι και από τη θύμηση αυτή να κρατιέμαι απελπισμένα στη ζωή και στα αόρατα εκείνα νήματα που με δένουνε μαζί σου; Νομίζω πως μπορώ, γιατί ό,τι κι αν λέω, ό,τι κι αν κάνω, όσο κι αν πονάω και υποφέρω,θυμάμαι κάθε φορά που σ' αγάπησα από την αρχή, και όσο κι αν δεν το θέλω, είμαι έτοιμη να το κάνω ξανά και ξανά και ξανά...
Εσύ; Με αγάπησες ποτέ αληθινά, κι αν ναι, μ' αγαπάς ακόμα; Έχεις υποφέρει στο ελάχιστο απ' όσο έχω υποφέρει εγώ; Έχεις περάσει νύχτες ξάγρυπνος βλαστημώντας για τις αδυναμίες και τα λάθη σου; Έχεις βιώσει την αγωνία του ότι το "τέλος" μπορεί αυτή τη φορά να είναι οριστικό; Έχεις γραπωθεί απελπισμένος στην ελπίδα και στην κρυφή, αμαρτωλή επιθυμία της πραγμάτωσης;
Αλήθεια... Εσύ θυμάσαι;
 

Giota's Diaries Copyright © 2009 Paper Girl is Designed by Ipietoon Sponsored by Online Business Journal